Evrenin sonsuzluğundan, eşyadan ödü kopan, oradan kendisini alıp insanların dünyasına çarpan, dünyada tükenen, tükenirken de övünen bir adam: Trajiğin acısını etinde duyar Necip Fazıl;mazoşisttir; 'ağrısız bir bıçak gibi' karnında taşır onu. Çizgisi, evrenden dünyaya doğru iner.
İçindeki huzur, eserlerine ve üretkenliğine de yansır, ne de olsa 'tomurcuk derdinde olmayan ağaç, odundur.'