Sabina
Deliliğini anlıyorum, öyleyse neden kaçıyor benden? Ben kendimi ona bu kadar yakın hissederken, o neden hissetmiyor; aramızdaki benzerliği, deliliklerimizdeki benzeşmeyi neden göremiyor? Ben imkansız olanı istiyorum, durmaksızın uçmak istiyorum, sıradan yaşamı çiğneyip aşkın bütün tehlikelerine koşuyorum, o ise savaşın tehlikelerine doğru koşuyor. Kaçıyor; savaş onun için yaşamdan daha az korkutucu.
Sentimental Aesthetic*
Ne zaman uykusuzluğun engin, bitimsiz çöllerinde yolunu yitirse, yaşamının labirentli güzergâhına bir kez daha, en başından dalar, patikaların hangi noktada karıştığını, düğümlendiğini bulmaya çalışırdı.
Sayfa 37 - EverestKitabı okudu
Sabina*
Bazı parçalarım benden kopuyor, küçük zerecikler halinde şuraya buraya uçuşuyor, yaşamsal parçalarımı yitiriyorum.
Sayfa 18 - EverestKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Bir aşkı çürüten şey, sırlardır.
Sayfa 86 - EverestKitabı okudu
Soulless*
İnsanca aşkın kusursuz anına ulaştılar.
Mükemmel bir anlayış ve uyum ânı yarattılar. Bu doruk noktası bundan böyle bir kıstas, bir kıyaslama ölçütü olacak, daha sonra, bütün o doğal kusurlar, hatalar aşkı paraladığı zaman, onlara acı çektirecekti.
Sayfa 30 - EverestKitabı okudu
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Allie*
“Öldü, biliyorum! Bilmediğimi mi sanıyorsun?
Ama, onu yine de sevebilirim, değil mi? Biri
Öldü diye onu sevmekten vazgeçmek zorunda mısın? Tanrı aşkına; özellikle de, hayatta olanlardan bin kez iyi kalpli bir insansa.”
Dazai
“Ölmek istiyorum, daha fazla ölmek istiyorum. Artık geri dönüşüm yok. Ne yapsam da, nasıl yapsam da sonu olmuyor. Utançlarıma utanç katıyorum. Bisikletle, yeşilliklerle kaplı şelaleye gitmek gibi şeyler benim isteyebileceğim şeyler değil. Yalnızca, kirli suçlarıma utanç dolu sefil suçlar ekleniyor. Ölmek istiyorum, ölmeliyim. Yaşamım bir tür suç.”
Kamakura*
Bu, benim insanlarda son sevgi arayışımdı.
Bir yandan insanlardan son derece korkarken, bir yandan da insanları bir türlü aklımdan çıkaramadım. Öylece, şaklabanlık sayesinde ince bir çizgiyle insanlarla olan bağımı koruyabildim. Dışarıya karşı, durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü.
Yozo*
Şu an ben ne mutluyum ne de mutsuz.
Sadece herşey gecip gidiyor.
Benim şimdiye kadar pandomim sayesinde yaşamayı sürdürdüğüm bu `insan´ dünyasında, gerçek olduğunu düşündüğüm tek şey bu.
Sadece herşey geçip gidiyor.
Acı*
Sorarım Tanrı'ya. Direnç göstermemek suç mudur?
Horiki'nin o farklı güzel gülümsemesi karşısında ağlamış, karar vermeyi ve direnç göstermeyi bir yana bırakıp arabaya binmiş, buraya getirilince de çılgın sınıfına konmuştum. Şu an, buradan çıkacak olsam bile, bir çılgın, hayır bir çökkün olduğum damgasını yüzümde taşırım herhalde.
İnsanlığımı yitirdim.