Ömrümüzün bütün günlerini birbirimize veda ederek, yarın görüşürüz deyip bize de bunun dendiğini işiterek geçiriyor olmamız ve mukadderat gereği, o günlerden birinin bu kişilerden biri için son gün olması, ya yarın görüşürüz dediğimiz kimsenin ya da bunu diyen kendimizin artık hayatta olmaması ilginç. Yarın görüşürüz demenin ve olup bitenin, sorunlu bir olasılıktan fazlası olmayan şeyin bir kesinlikmiş gibi geçmişte kalmış olmasının ne ölçüde olağanüstü hatta ne ölçüde mucizevi olduğunu anlayabilecekler mi?