Düşünsene mutlu-mutsuz bir ağaçsın, varoluşunun doğası hislere tabisin sadece. Ancak köklerinde bir huzursuzluk var, yapraklarını titretiyor, hayallerine rağmen; hayallerin neden. Bir şiddete maruz kalıyorsun, boşa değilmiş: kesiyorlar seni ve Shakespeare'n bir kitabına yoğuruluyorsun. Lükse bak, mutluluğa bak; tatlı ölüm, boşa gitmeyen inanç... Shakespeare'den bir parça zihin, senden bir parça selüloz. Hanginiz reankarne? Mutlusunuz kesin. Seni mutlu mutant, elden ele bir ağ gibi süzülüyorsun, bak. Boşa değilmiş zamanında sana sırtını dayamaları o yaratıkların; elleri üstündesin şimdi de. Şiddet, oluyor sana umut, şefkat. Boşa gitmeyen inanç...