Allah bir tohuma binlerce yıllık yaşam programını saklıyorken, senin dualarına sonsuzluğu gizlemez mi? Odundan nar veren, odundan portakal veren, odundan elma veren, odundan rengarenk çiçekler var eden, senin dertlerinden cennet bahçeleri var etmez mi sanıyorsun?
Kırık Pusula
kaybolan benliğim bir kirişe gömülü bulundu
kalıplar arasına sıkışmış şehirlerin isyanıydım oysa ben
kanım kesilip iliklerim donduğu zaman
tenimi kavurdu eksik demirlerin çilesi
acı bir kayıp hikâyesi bu
kırılmış insanın pusulası
yalnız ağır bir koku tarif ediyor insanlığın yurdunu
keskin, dayanılması zor bir koku
gerisi ötesiz bir coğrafya
çıplak ovalar, hırçın dağlar, yıkık şehirler
çekilmiş nehirler
vatan diye bedenime sarılışım
itiraf ediyorum
korkudandı
cılız, sessiz bir korkudan
beynimde harçlanan fikirleri
döşeyemedim sitelerin yapısına
çürük bariyerlerle çevrilmişti bahçeleri
ne bir portakal kokusu ne bir çocuk sesi
evlerin kenarlarında yalnız donmuş çiçekler
solmuş bir dağ menekşesi, ölü bir gül
delik bir semaver, yırtık bir hortum
kırık bir salıncak
buydu sarsıntıdan onlara kalan ancak 
İlhan Kurt
DÜŞÜNÜRKEN ÖLDÜ
Tahterevalli bir alçaldı bir yükseldi. Dengeyi düşündü, ardından dengeyi tanımladı. Dengeyi tanımlayamadı. “Biliyor musun? Galiba neyin ne olduğunu bilmiyoruz Ayşe. Başta bunu öğrenmek lazım” dedi. “Ne alaka şimdi durup dururken?”. “Bilmem”. Daha da konuşmadı. Sözcükler dişlerine takıldı. Diliyle geri itti. “Anlamazlar ki sizi, anlaşılmayız” diye
Şu yeryüzünde üç milyarı aşkın insan yaşar yavrum, üç milyarı aşkın yürek atar, durur.
Şu üç milyarı aşkın insanların bir kısmı aç, bir kısmı hasta, bir kısmı yaşlı, bir kısmı aşık. Dünyanın neresinde olursa olsun, sevda için yanan binlerce insan vardır. Ve biz, bu üç milyardan yalnız iki kişiyiz.
Her şeyin bir kanunu vardır. Ama sevdanın kanunu,
Çocuktuk İşte!
Hey gidi Yumuktepe, çocukluğumun diyarı
Hurafeler dolaşır her bir yandan
Kimisi krallar yaşadı, kimisi sultanlar
Depremler yıkmış bu krallıkları derler
Biz bilmezdik krallıkları
Çocuktuk işte
O tepeye önce kim çıkar der koşardık
Sonra bir kule vardı tepenin orta yerinde
Çıkardık en yükseğe kulenin
Bırakırdık kendimizi kayardık aşağıya
Bahçeleri
Portakal bahçesinde böğürtlen çığlığı
Sıcak yaz havası nemi de beraberinde getiriyordu Akdeniz’e. Yakıcı, kavurucu sıcaklığıyla bu nemli hava basıncı üzerinize giydiğiniz elbiselerin bedeninize yapışmasına neden oluyordu. Yollarda yürüyen insanların yüzlerinden ter, şırıl şırıl akıyordu aşağı doğru.
Sokaklar cıvıl, cıvıl çocuk sesleriyle dolarken, üzerinde sebze-meyve dolu olan