Şahidim Sana
Şahidim Sana
Ellerini, sesini, nefesini,
Arıyorum..
Bitmeyen gündüzlerde..
Ve.. ve..
Üşüdüğüm gecelerde
Biz.. ayrı değiliz, hayır!
Biliyorum çünkü
Her şeyden önce
Ben.. seni.. çok..
Belki zamanın başka dilimdesin
Ya da varlığın başka boyutunda
Sadece varsın
Tüm kalbimle şahidim sana
Müzik: Ludovico Einaudi-The Earth Prelude
open.spotify.com/track/6qFJBjIf3...
Güzel sanatlarla acılarını avutan avanaklara ne buyrulur? Zavallı amcam öldüğü zaman Chepin'in Prelude'leri bana acımı öyşe unutturdu ki diyen Bigeois halam gibi. Konser salonları; gözlerini kapayarak, solgun yüzlerini
alıcı anten haline getiren bu ezik, bu tarihin sillesini yemiş kimselerle ağzına kadar doludur. Yakaladıkları seslerin tatlı ve besteleyici bir halle içlerine aktığını düşünürler. Acılarının, tıpkı genç Werther'in acıları gibi, müzik haline girdiğini sanırlar. Güzelliğin yaralarını sardığına inanırlar. İnekler.
William Wordsworth üzerine bir inceleme;
Ünlü ingiliz şair, Coleridge ile beraber ingiliz edebiyatının romantik dönemini başlatmıştır. Coleridge ile beraber 1798’de “Lyrical Ballads” isimli kitabı yayınlamıştır. Coleridge ile birlikte yazdığı “Lirik Baladlar” resmi olarak romantik akımı başlatır. Tarih içerisinde yazdıkları çevrilmesi anlamsız, belki de olanaksız yazın adamlardan
When we suffer the painful loss of an idealized self-image, what’s left—at least immediately—isn’t necessarily “the truth” but emptiness and confusion. It’s a terrible slump. Or, as Wordsworth put it in The Prelude , “a sense of treachery and desertion in the place / The holiest that I knew of—my own soul.”
