Hayat...
Yorgunum çünkü yorgunluğumun yasamak gibi bir anlamı var.
Ve ekte göreceğiniz küçük prenses hayatın kendisi;
bizatihi Hayat ❤️
Victor Hugo’nun “İzmir” şiiri
Victor Hugo, 1829 yılında yayınlanan "Les Orientales" isimli kitabındaki "La Captive" isimli şiirinde, ünü Batıya yayılan İzmir'i bir Prenses’e benzetir.
Şiir’in Türkçesi şöyledir;
“İzmir, bir Prensestir
çok güzel küçük şapkasıyla.
Mutlu ilkbaharlar durmaksızın onun çağrısına yanıt verir.
Nasıl vazo içindeki çiçekler gülümserse,
O da denizler arasından ışıldar.
Hatta Arşipel'in yaratılışından çok daha tutkulu...."
Dünya edebiyatında silinmez izler bırakan şair Hugo, İzmir'e hiç gelmemesine karşın, kentin ününden, efsaneli büyüsünden ve bir Amazon kraliçesi olan Smyrna tarafından kurulup isimlendirilmesinden etkilenmiştir.
Bahsettiği ise İzmir'in Alsancak sınırları içindeki Frenk Mahallesi'dir.
Kim etkilenmez ki İzmir’den…
🇹🇷Doğum günün kutlu olsun, Egemin incisi!🇹🇷
Gözü kara prensesin elma ile imtihanı...
Hep bir kalkanım vardı.Kendimi korumaya aldığım, bir iğne darbesi bile değmesine müsade etmediğim.Sanki o kalkanı geçmeyi başarabilen, beni kendime mahçup edecekmiş gibi bir hisle yaşardım.Sonra bir sepet dolusu elmayı uzattılar.Hiçte sevmem ama olacak ya işte, Pamuk Prenses gibi kanıverdim. Sonuçta Pamuk olamasakta,
gözü kara bir prensestik.Oysa
Bir erkeğin sevdiğine prenses gibi davranması, bir kraliçenin elinde büyüdüğünün ispatıdır... 🌹
KÜLKEDİSİ
Külkedisinin ormanın derinliklerinde kaybolduğunu düşünüyorlardı. Oysa o kayıp olmamıştı kaybolmayı seçmişti. Ve kimse bunun farkında değildi.
Bir gecelik prenses olmak yetmemisti Külkedisine. Ama Külkedisi olduğunu da unutamıyordu... duyguları ile gerçekleri arasına sıkışmışlığın altında eziliyordu yüreği. Ve bu Külkedisini çok yormuştu. Yorgun yüreği daha fazla kaldıramadı olanları. O yüzden yok olmayı düşündü.
Yok olmaya cesareti olmadığı için de kaybolmayı seçti...
Prens cam bir ayakkabının peşine düştüğünde onun camdan yüreği paramparça olmuştu. Artık yalnızca hayatı değildi paramparça olan...
Onun bu paramparçalığını ne gören vardı nede hisseden...
Külkedisinin kaybolmadan, kaybolduğunun farkında bile değillerdi...