Tüm hayvan topluluklarında dayanışma, burjuvaların bizi iyice aptallaştırmak için her türlü nakarat biçiminde erdemini övdükleri yaşam mücadelesiyle karşılaştırılamayacak kadar önemli bir doğa yasasıdır.
Sayfa 39
Genel olarak hayvanlar alemi, ne Kutsal Kitabı ne de felsefeyi inceleme gereği duymadan, neyin iyi neyin kötü olduğunu mükemmel biçimde bilir.
Sayfa 27
Bu duygu, bu dayanışma pratiği, tarihin en kötü dönemlerinde bile asla sona ermez. Egemenliğin, köleliğin ve sömürünün geçici koşulları bu ilkeyi görünmez kılsa bile, büyük çoğunluğun düşüncesinde hep varolur; kötü kurumlara karşı bir atılım, bir devrim yaratır. Bu anlaşılır bir durumdur: Bu duygu olmasa toplum çökerdi.
Sayfa 43
Koşullar ile uzlaşmak istemiyoruz. Onlara başkaldırıyoruz. Koşullar üzerimizde ağırlık oluşturuyor, bizi devrimcileştiriyorlar. Bizi isyana yönelten şeye uyum sağlamayız. Her türlü uzlaşmayı, hatta tüm mütarekeleri reddediyor ve bu koşullara karşı sonuna kadar mücadele etmek için kendimize söz veriyoruz. Bu bir uzlaşma değildir; ve kararlı insan, koşulların kendi kendine değişmesini bekleyerek huzurla uyuma iznini kendine vermez.
Sayfa 76
Eğer bireyin iyiliği toplumunkine gerçekten karşıt olsaydı, insan soyu varolamazdı; hiçbir hayvan soyu bugünkü gelişim düzeyine erişemezdi.
Sayfa 74
İnsan soyunda olduğu kadar hayvanlar âleminde de her zaman bulunan, her zaman varolan ama çoğu kimsenin anlayamadığı şey, bireyin iyiliği ile türün iyiliğinin özünde aynı şey olduğudur. Yoğun bir hayat yaşamak her bireyin amacı olduğundan, bireyin en büyük yaşam yoğunluğunu en büyük toplumsallıkta, etrafındakilerle en mükemmel özdeşlikte bulduğunu anlayamıyorlar.
Sayfa 74
Sevgi ve nefret birbirinden ayrılamaz; çünkü yalnızca nefret etmeyi bilenler sevmeyi bilir.
Sayfa 54