İnsanlar, kadim zamanlarda Aesir arasından gelen Heimdall adlı
birisinin yapmış olduğu yolculukları rivayet etmişlerdir. Bir gün
Heimdall, sahilde dolaşırken bir çiftlik evine rastlamış ve ev sahiplerine
kendisini Rig olarak tanıtmış. Bu şiir işte o tarihten sonra neler
olduğunu anlatmaktadır.
Grímnismál
Dişbudak ağacı Ygdrassil çeker cefa,
İnsanoğlunun tahayyül edebileceğinden bile fazla.
Çürür dalları, erkek karaca kemirir tepesini,
Yılan Niddhog parçalar köklerini.
Ve Yüce bile, bu ezeli sorun
için pek de ikna edici bir çözüm önerisi getirememektedir.
Bu dünyada ebedi olan hiçbir şey yoktur. Büyük dünya
ağacı bile saldırılara maruz kalabilir. Snorri, ağacın düşmanlarının
kimler olduğu konusunda Grímmnismál şiirinden bir dörtlük
alıntılayarak ipucu verir:
Dişbudak ağacı Ygdrassil çeker cefa,
İnsanoğlunun tahayyül edebileceğinden bile fazla.
Çürür dalları, erkek karaca kemirir tepesini,
Yılan Niddhog parçalar köklerini.
Bu dünyada ebedi olan hiçbir şey yoktur. Büyük dünya
ağacı bile saldırılara maruz kalabilir.
Gelgelelim, kardeşlerin işleri henüz bitmemişti.
Ymir’in kaşlarını alıp, insanları devlerden koruyacak bir duvar
örmek için kullandılar. Bu duvarın içerisinde kalan korunaklı bölge, insanların yaşadıkları yer olan Midgard’dır. Daha sonra,
Ymir’in beynini alıp bulutları oluştursun diye gökyüzüne savurdular.
Soru cevap tarzında kaleme alınmış bir diğer şiiri olan
Grímmnismál’de, bu öyküsünü Yüce’nin ağzından doğrulanmaktadır:
Ymir’in etinden yoğruldu dünya,
Ve kanıyla doldu deniz.
Kayalar kemiklerinden meydana geldi, ağaçlarsa saçlarından,
Ve de gök kubbe kafatasından.
Devin kaşlarından, âlicenap tanrılar,
Midgard’ı insanoğlu için yarattılar.
Ve beyninden yaratıldı,
O öfkeli fırtına bulutları.
Gelgelelim, kardeşlerin işleri henüz bitmemişti.
Ymir’in kaşlarını alıp, insanları devlerden koruyacak bir duvar
örmek için kullandılar. Bu duvarın içerisinde kalan korunaklı bölge,
insanların yaşadıkları yer olan Midgard’dır. Daha sonra,
Ymir’in beynini alıp bulutları oluştursun diye gökyüzüne savurdular.
Soru cevap tarzında kaleme alınmış bir diğer şiiri olan
Grímmnismál’de, bu öyküsünü Yüce’nin ağzından doğrulanmaktadır: