Sabitlenmiş gönderi
"... Tanıştığımızda sana ilk sorduğum soruyu hatırlıyor musun?"
"Evet, deliliği bilip bilmediğimi sormuştun."
"Çok doğru. Bu kez sana öykü anlatmayacağım. Deli olmak düşüncelerini iletmekten aciz olmak demek. Sanki yabancı bir ülkedesin, çevrede olup biten her şeyi görüyor, anlıyorsun, ama istediğini anlatmaktan dolayısıyla da yardım bulmaktan umutsuzsun, çünkü orada konuşulan dili bilmiyor anlamıyorsun."
"Hepimiz hissetmişizdir bunu."
"Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten."
... şafağı sökmekte olan cesur yeni dünyayı çoktan düşünmeye başlamışlardı. Her şeyin farklı olabileceği bir dünya. Bugün dost olanların yarın dost olmayacağı bir dünya. Bugün tehlikeli olan insanların yarın zararsız olacakları bir dünya. Farklı bir dünya.
361 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Herkes hayatında yeni bölümlere geçerken ben hala önsözdeydim ve hikayemin anlatılmasını bekliyordum.
Dilimi kaplayan acılığı yutmaya çalıştım. Bir şeyleri değiştirmeye başlamazsam sonsuza kadar taslak olarak kalacaktım. Kelimelerim sayfaya dökülmeden yitip gidecekti. Bir şeyler başarabilmiş biri değil, bir şeyler başarma potansiyeli olan biri olarak hayata veda edecektim.
Şairler dolunayı severler, hakkında binlerce şiir yazılmıştır, oysa Veronika en çok yeni ayı severdi, çünkü daha gelişecek, büyüyecek, kendi yüzeyini tümüyle ışığa boğacak zamanı olurdu, kaçınılmaz yok oluşundan önce.
... yaklaşan ölümle flört ederek, insanların yaşam adını verdikleri şeyle -hiçbir duygusallığa yer vermeden- vedasını tamamlamayı bekledi.
Ne yazık! Dünyada sadece tek bir varlığı sevmek, onu bütün kalbiyle sevmek ve karşısında durup size bakar, cevap verir, konuşurken, sizi tanımadığını fark etmek! Sadece onun tesellisine ihtiyaç duymak ve bunu yapması gerektiğinden habersiz olan tek kişi olduğunu anlamak!
Ah! Bir hapishanede olmak ne büyük alçalma! Burada her şeyi kirleten bir zehir var. Burada her şey on beş yaşında bir kızın şarkısını bile yozlaştırıyor! Burada bulduğunuz bir kuşun kanadında çamur vardır; koparıp kokladığınız güzel bir çiçek bile iğrenç kokular yayar.
Eskiden, haftaların yıllar gibi geçtiğini hissettiğim için böyle diyorum, diğerleri gibi sıradan bir insandım. Her günün, her saatin, her dakikanın ayrı bir düşüncesi vardı; genç ve girişken zihnim beni eğlendirmek için bitmek tükenmek bilmeyen fantezilerini peş peşe, düzensizce önüme yuvarlamaktan keyif alır, hayatın o kaba ve ince kumaşını işlemelerle süslerdi.
Umut ve inkâr. Madalyonun iki yüzünü oluşturan iki duygu. Her ikisi de en karanlık zamanlarda bile çaresizlik kuyusuna düşmemize engel oluyordu.