Ding…, dang…
Ömür gecesinde zamanın şaşkın saati
Çalıyor art arda.
Bir şarkının saldırısıyla yarıldı beynimin mezarı bu gece.
Gecenin nefesleriyle bağım var benim.
Sesin sese karışmadığı
Ve kimsenin kimseyi yakından görmediği
Karanlık bir gecede.
Paslandı artık benim hikâyem.
Uzun zamandır, benim gibi herkesin
Sessizlik rengi var dudak taslağında.
Bir hareket yok bu sessizlikte:
Eller, ayaklar gecenin katranında.
Bir renk yok ki, bana
“Biraz bekle; seher vakti yaklaştı” desin.
rengarenksin tek bir rengin içinde, hem de tüm parlaklığınla
Hayatı yaşamayı gerçekten biliyor muyuz?
Elimizdeki imkânlarla mutlu olmayı ne kadar başarabiliyoruz?
Yaşadığımız yerin güzelliklerinin ne kadar farkındayız?
Yaşamak derken gerçekten yaşıyor muyuz ?..
Zaman zaman 
Hayatın Kıyısında olduğumuz zamanlar olur; kimseyi görmek istemeyiz ölmeyi isteriz yok olup gidince zaten kimsenin umrunda olmayacağımızı,
Gecenin sihirli eli
Kapatıyor kapıyı benim ve kederin yüzüne.
Ne kadar çırpınsam ben,
O, gülüyor bana.