Sözcüklerin, vicdanın özü olmayacak kadar yaralı olduğu bir yerden; içimde biriken kusma isteğinden ve kusamamaktan yorgun, birkaç dilek, birkaç gönül rahatlatıcı şey düşünmeye çalışıyorum. Olmuyor. Hayatın bittiği yerde nasıl durulur bilmiyorum. Gururlu mu, cesaretsiz mi, yeniden doğacak gibi hırslı mı, öfkeli mi? Nasıl durulur, durulursa ilk ne söylenir bilmiyorum. Bildiğim içimizde insanlık dileyen büyük bir parçanın yıllar boyunca yaralı ve kimsesiz kalacağı. Nefretin ve sevginin ötesinde, anlamsızlığın ortasında kalem uçlarına paslı iğnelerle dikilmiş yüzümüze bakıyorum. Bu nasıl yazılır? Bu suç mahallinde unutulan umudu nasıl dile getireceğim? Hangi küreklerle, hangi toprağa gömeceğim bunca cesedi?
Dicle toprağında eceliyle ölüm diye bir şey yoktur, öldürme vardır, cinayet vardır. Ecel diye bir şey yoktur buralarda, Azrail'in fermanı ve Yezidi inanışında ölüm fermanını yerine getirmeye gelen Melekê Tawus vardır sadece. Melekê Tawus yaratmaktan çok yıkıcılığı, aşktan çok kini seven biz fani insanları iki şekilde ziyarete gelir; birincisi nazik bir ninniyle, tatlı bir dille, derin bir uykudayken ... İkincisi kılıç, hançer, tabanca ve tüvekle. Nedense Mezopotamya` nın payına hep ikincisi düşer.
Ben de öleceğim, çünkü beni yaralayan hançerin ve ölümsüz meleğin fermanı kesindir.
