"Bir damla gözyaşı bile deniz seviyesini yükseltmeye yeter.
Ölçülemez ama bu bir gerçek..."
"Neden on sekiz yaşında isyankar, otuzunda ılımlı, kırkında geri dönüştürülmüş oluyoruz?"
Birbirimizin içinde öyle erimiştik ki, birlikte ve tek başımıza, el ele, göz göze, her şeyi yapabilir halde uzun, uzun saatler geçiriyorduk, çünkü yalnızdık, ama öylesine mutluyduk ki daha fazlasını arzulamıyorduk. Kimi zaman, bizi etkisi altında bırakan bu sonsuz mutluluk seli, yoğunluğunun gücüyle bize acı veriyordu ve ölmeyi arzuluyorduk; ama birbirimizle, birbirimiz için.
"Affetmek bazen affettiğine yakın olmayı kaldırmaz".
...bir daha görmeyeceğimiz kişilerde affedebileceğimizi biliyordum. Affetmek bazen affettiğine yakın olmayı kaldıramaz.
Yüzsüz bir adam , belgisiz bir zamirdir.
Gizem ; senin var olduğun ,bir yerin,bir görevin ,kaderin ,hayatın olduğu izlenimini mümkün kılıyor.
Alacakaranlık için hiç bir denklem mümkün değil.
Sonsuzluk talep ettiğim için değil bu sözlerim,dağılıp yok olmadan önce biraz zamanım olsun yeter.
Son bir kez öpüşebilecek,sevdiğim bir bedeni sımsıkı saracak,en yakın,en gizemli olana bir kere daha bakarak dünyaya dokunabilecek kadar zaman yeter.
Bu kısacık anı isterdim,stratosferi delip geçen bir füze gibi bu SON MUTLULUĞU...
Tüm yazarlar gibi olmaya karar verdim ;son derece yalnız ama yalnızlığın kemirdiği bir insan gibi değil.
Umutsuzluğun bana dokunan bir hafifliği var.Temaslar kaçak, sessiz sedasız.
Başkasının sefaletiyle uğraşarak kendi sefaletinden kaçamıyor insan.
Kendi acılarını ,yalnızlıklarını hissetmemek için meydanları ve kafeleri dolduran gençlerin ilginç bir tarafı yok.
Kalbin sertliği bedenseldir,başka tene dokunmadıkça yavaş yavaş sertleşir.