"Kendi kendimi yiyip bitiriyorum, ne yaptığımın farkında değilim... Dün, evvelsi gün, her daim işkence ediyorum kendime... Bir iyileşeyim... Kendime eziyet etmeyi bırakacağım... Peki ya hiç iyileşmezsem? Tanrım! Nasıl da bezdim bunlardan!.."
Bazen yüreğimin ta derinlerine zehir gibi acı veren bir düşünce saplanıyordu: Aradan on, yirmi, hatta kırk yıl geçse bile yaşamımın bu en iğrenç, en gülünç, en korkunç dakikalarını nefretle, iğrenerek anımsayacaktım.
şu anki çektiğim acının suçlusu benim ve biliyorum ki ben var oldukça bu acının asla geçmeyeceğini..
artık farkındayım her gün az az öldüğümün, tükendiğimin...