Bu, cavan, hətta zahirən gözəl bir oğlan idi, amma nədənsə hamıda xoşagəlməz təəssürat oyatmışdı: qapalı, hər şeydən şübhələnən, qaradinməz adam idi - heç kəslə danışmır, qaş-qabağını tökür, hamıdan uzaq gəzir, sanki hamıdan şübhələnirdi.
Bəlkə də səhv edirəm, amma mənə belə gəlir ki, gülüşünə görə insanı tanımaq olar və əgər tamamilə tanımadığınız bir adamın gülüşü elə ilk görüşdə xoşunuza gəlirsə, onda cəsarətlə deyə bilərsiniz ki, bu, yaxşı adamdır.
Bəzən insan illərlə dözür, boyun əyir, ən ağır cəzalara tab gətirir və birdən hansısa balaca bir işdə, hansısa boş bir şeydə, az qala heç nədən partlayır. Bəzən hətta bunu dəlilik də hesab etmək olar; ele beləcə də edirlər, yəni bunu dəlilik adlandırırlar.