“İnanın bana” dedi Bastıbacak, “bu lordlar şu yiyeceklerden dolayı yedi
yıldır uyuyorlar.”
“Bir harabe sanırım” dedi Lucy oraya iyice yaklaştıklarında. Tahmini, o ana kadar yapılan tahminlerin en iyisiydi. Gördükleri şey, gri sütunlarla çevrili ve zemini düzgün taşlarla döşenmiş, çatısı olmayan geniş ve dikdörtgen biçiminde bir yapıydı. Bir ucundan diğerine neredeyse yerlere değen koyu kırmızı bir
örtüyle kaplı, uzun bir masa gördüler. Masanın her iki tarafında, üzerlerinde ipek minderler olan, ince oymalı çok sayıda taş sandalye vardı. Fakat masanın üzerinde Yüce Kral Peter’in Cair Paravel’de oturduğu zamanları aratmayan bir ziyafet sofrası kuruluydu. Hindiler, kazlar, tavuskuşları, yabandomuzu
kelleleri ve geyik etleri, ejderha, fil ya da pupa yelken giden bir gemiye benzeyen turtalar vardı, dondurmalar, kıpkırmızı ıstakozlar ve pırıl pırıl somon balıkları, fındıklar, üzümler, ananaslar, şeftaliler, narlar, karpuzlar ve domatesler vardı. Altın ve gümüşten yapılmış tuhaf biçimli bardaklar ve sürahiler vardı; meyvelerin ve şarabın kokusu bir mutluluk vaadi gibi onlara
doğru uçuşuyordu.
Uzun süre güzel ve derince bir liman bulma umuduyla burundan buruna
ilerlediler, ama sonunda geniş fakat sığ bir körfezle yetinmek zorunda kaldılar.
Açık denizin sakin görüntüsüne rağmen kumsalda dalgalar kırılıyordu, Şafak
Yıldızı’nı kıyıya istedikleri kadar yaklaştıramadılar. Kumsaldan oldukça
uzakta demirlediler; kayıkla, ıslanarak ve düşe kalka karaya çıktılar. Lord
Rhoop Şafak Yıldızı’nda kalmıştı. Başka ada görmek istemiyordu. Bu adada
kaldıkları süre boyunca, kıyıya vuran dalga sesleri sürekli kulaklarındaydı.
“Bakın!” diye bağırdı Rynelf, geminin başından boğuk sesle. İleride küçük
bir ışık noktası vardı, ona bakarlarken oradan gelen büyük bir ışık demeti
geminin üzerine düştü. Bu, gemiyi çevreleyen karanlığı hiç değiştirmemişti,
ama tüm gemi projektörlerin altındaymış gibi apaydınlıktı. Caspian gözlerini
kırpıştırdı, etrafına bakındı ve tüm arkadaşlarının yüzlerindeki donuk, dehşet
dolu ifadeyi gördü. Herkes gözlerini aynı yöne dikmişti: Herkesin arkasında
kapkara ve keskin hatlı gölgeler uzanmaktaydı. Lucy ışık demetine baktı ve az
sonra bir şey gördü. Önce bir hilal, sonra bir uçak, daha sonra bir uçurtma gibi
görünmüştü, ama sonunda, havada kanat çırparak, başlarının tam üzerinde
durduğunda bir albatros olduğu anlaşıldı. Direğin etrafında üç kere döndükten
sonra baştaki yaldızlı ejderhanın tepesine tünedi. Kimse anlam veremedi gerçi
ama gür ve tatlı bir sesle üç kez insanların kullandığı sözcüklere benzeyen
sesler çıkardı. Bundan sonra kanatlarını açtı, havalandı ve hafifçe iskele
tarafına doğru dönerek önlerinde uçmaya başladı.
Biz onlara rüya değil de kabus diyoruz
Çünkü, gördükleri bazı rüyaları – insanı tekrar
uyumaktan korkar hale getiren rüyaları – hatırlamaları ve rüyaların
gerçekleştiği bir ülkede karaya çıkmanın ne demek olduğunu anlamaları yarım
dakika bile almamıştı.
Adamlar kürek çekmeye başlayınca Şafak Yıldızı bir gıcırtı ve inlemeyle
ilerlemeye başladı. Yukarıda, silah güvertesinde olan Lucy, karanlığa
girdikleri anda harika bir görüntü yakalamıştı. Güneş geminin kıçını terk
etmeden önce pruva karanlıkta kaybolmuştu. Lucy pruvanın kayboluşunu
görmüştü. Az önce yaldızlı kıç, mavi deniz ve gökyüzü engin bir
aydınlıktayken, biraz sonra deniz ve gökyüzü kaybolmuştu ve artık, az önce
zorlukla görülebilen kıç feneri geminin nerede sona erdiğini gösteren tek
işaretti.
“Ah, evet, şimdi görünür durumdalar. Muhtemelen hâlâ uyuyorlar; gün
ortasında hep dinlenirler.”
Büyücü koridorda ilerledi ve bir kapıyı açtı. İçeriye girdiğinde Lucy
kendisini günışığı ve çiçeklerle dolu bir odada buldu. Girdiklerinde masa
bomboştu, ama elbette bu büyülü bir masaydı ve yaşlı adamın bir sözüyle
masa örtüsü, çatallar, bıçaklar, tabaklar, bardaklar ve yemekler ortaya çıktı.
Bazı insanlar bu konuda Lucy ile aynı fikirde olmayabilir, ama ben onun
tamamen haklı olduğunu düşünüyorum. Kapıyı kapatabilse hiçbir şeye
aldırmayacağını, ama böyle bir yerde hemen arkasında açık bir kapıyla ayakta
durmanın hoş olmadığını hissetmişti. Ben de böyle hissederdim. Ne yazık ki,
yapılacak bir şey yoktu.
“O andan itibaren Eustace bambaşka bir çocuk oldu” demek güzel ve
yerinde olur. Daha açık bir dille söylemek gerekirse, değişik bir çocuk olmaya
başladı diyebiliriz. Arada sırada geçmişteki gibi oluyordu. Bezdirici olduğu
günler yaşanmıyor değildi. Ancak ben o günlerin birçoğunu görmezden
geleceğim. İyiye gidiş başlamıştı.