“Ah, lütfen, lütfen” diye araya girdi Lucy. “Ne yaparsanız yapın, ama bizi
ayırmayın. Biliyorsunuz ki—” Ardından durakladı, çünkü Caspian hâlâ
kimliğini gizlemek istiyordu.
“Yüz elli öyleyse” dedi Lord. “Sana gelince küçük bayan, üzgünüm, ama
hepinizi satın alamam. Çocuğun iplerini çöz Pug. Ve beni dinle – diğerlerine de
iyi davran, yoksa pişman olursun.”
O anda evlerin birinden (sanırım bir handı bu) iyi görünümlü bir adam çıktı
ve:
“Hey Pug. Her zamanki işlerinden biri mi?” diye sordu.
Adının Pug olduğu anlaşılan köle taciri yere kadar eğilerek selam verdi ve
yaltaklanan bir sesle “Evet, Sayın Lordum” dedi.
“Şu çocuk için kaç para istiyorsun?” dedi adam Caspian’ı göstererek.
Ah” dedi Pug. “Lordlarının en iyisini seçeceğini biliyordum. Kimse
lordumuzu ikinci kalite bir şeyle aldatamaz. Ama o çocuğu ben de
beğeniyorum. Hoşlanıyorum, evet. Öyle yumuşak kalpliyim ki, bu işi yapmamalıyım. Yine de Lordumuz gibi bir müşteriye—”
Bu arada yabancılara oldukça yaklaşmışlardı. İçlerinden biri – siyah saçlı,
iriyarı bir adam – “Günaydın sizlere” diye bağırdı.
“Size de günaydın.” dedi Caspian. “Issız Adalar’ın hâlâ bir valisi var mı?”
“Emin olun var” dedi adam, “Vali Gumpas. Kendileri Dar Liman’da.
Bizimle oturup içki içmeye ne dersiniz?”
Gemideki herkes onun bu
alışkanlığını biliyordu. Hem denizciler de bundan hoşnuttu, çünkü orada
birinin bulunması gözcünün konuşacak bir arkadaşı olması anlamına geliyordu.
Eustace’in kayarak, yalpalayarak ve tökezleyerek (henüz gemide yürümeye
alışmamıştı) neden geminin burnuna kadar gittiğini kesinlikle bilmiyorum.
Belki karayı göreceğini umuyordu ya da mutfağa uğrayıp bir şeyler
atıştıracaktı. O sallanan uzun kuyruğu görür görmez, kuyruğu tutup,
Bastıbacak’ı baş aşağı bir-iki kere döndürmenin, sonra da gülerek kaçmanın
harika olacağını düşünmüştü. Başlangıçta plan çok güzel yürüyor gibi
görünmüştü. Fare, iri bir kediden daha ağır değildi. Eustace bir çırpıda onu
küpeşteden indirmişti; fare küçük ayakları ve açık ağzıyla çok gülünç
görünüyordu. Canını kurtarmak için birçok kez kavgaya tutuşmak zorunda
kalmış olan Bastıbacak bir an için bile soğukkanlılığını ya da hünerlerini
kaybetmedi. Kuyruğundan tutulmuş halde havada döndürülürken kılıç çekmek
hiç de kolay değildir, fakat o bunu başardı. Eustace ilk olarak, elini acıtan ve
kuyruğu bırakmasına neden olan iki darbe hissetti. Ondan sonra da, güvertede
zıplayan bir top misali farenin kendini toparladığını gördü. Karşısında durmuş,
şişe benzeyen uzun, parlak ve keskin şeyi göbeğinin bir-iki santim yakınında
ileri geri sallıyordu. (Bu Narnia’daki fareler için kemerin altı sayılmıyordu,
çünkü onların daha yükseğe ulaşması beklenemezdi.)
“Ama iksir burada” dedi Caspian. “Tamamen unutmuşum. Giderken geride
bıraktığın için kraliyet hazinesi olarak kabul edilmesi gerektiğini düşündüm ve
yanımda getirdim – eğer deniz tutması gibi basit bir şey için harcanması
gerektiğini düşünüyorsan?”
“Sadece bir damla yeterli” dedi Lucy.
Caspian akşam yemeğinden önce gemiyi gezdirmeyi teklif etti, ne var ki
Lucy’nin vicdanı buna izin vermedi. “Benim gidip Eustace’i görmem
gerekiyor. Deniz tutması çok kötüdür biliyorsunuz. Eğer o eski iksirim yanımda
olsaydı onu tedavi edebilirdim” dedi.