Dünyanın, tek bir cümleden oluşan ilk romanı...
Kitabı okurken, sanki elimde üç farklı kitap tutuyor gibi hissettim genelde. Bir yanda editör ve okuyucuyu uyarma, bir yanda ana karakterleri oynatma, bir yanda sayfalar süren alt yazı ;)
Günümüz şartlarına uygun bir hiciv mi desem, "tokat" mı desem bilemedim,
Üstün Dökmen hocanın dilini her zaman beğenmişimdir bu biraz daha eksantrik diyebilirim.
Bana göre sakin okunması gereken bir kitap cümle sonlarına nokta konulmadığı için kafa karışması yaratabiliyor. Ama ben beğendim kitabı açıkçası. İncelememi kitabın üslubu tarzında "olduğu gibi" yapmaya çalıştım.
O vakit ne diyoruz; Mademki cümlemiz bir cümleyiz okuyalım, okutalım, öğrenelim, öğretelim, gelişelim, geliştirelim.
