Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
“Bir ağaç ne kadar yaşar? Bir kuşun ömrü ne kadardır? Hiçbir fikrim yok. Ya insan ne kadar yaşar?”
“Ölenler ile gidenler arasındaki tek fark bu, değil mi?Ölmeyenler geri döner…Ama yokuklarında ölüp ölmediklerini nasıl bilebiliriz?”
“Başımıza gelenleri ifade edecek bir kelime bulamadım henüz. Felaket,facia,trajedi diyebilirdim, ama buna sadece
Ana karakterimiz Dr.Amberg bir hastanede gözlerini açıyor ve bir köyde doktorluk yapmakta olduğunu hatırlıyor. Çavdar mahmuzu mantarını kullanarak halkı histeriye ve isyana sürükleyen monarşi yanlısı bir baronun insanlığı yeniden imana getirme planını, baronun asistanı ve sevgilisi Bibiche'yi hatırlar ama tüm bu kişiler ve yaşananlar aslında hatırladığı gibi değildir. Tüm bu olaylar gerçekten yaşanmış mıdır yoksa sadece komada görülen sanrıdan mı ibarettir?
Hikaye boyunca karakterimizin yaşadıkları gerçek mi yoksa bir sanrı mı ikilemde kalıyorsunuz. Hatta kitabın sonunda bile net bir sonuç yok, yazar neye inanmak istiyorsak sonucu bize bırakmış.
Not: Kitapta geçen çavdar mahmuzu gerçekte de var olan ve insanlarda sanrıya neden olan bir mantar türü.
Sanrı: Tuğba Sarıünal
Sıradan alışılmış bir film niteliğinde aynı zamanda akıcı bir polisiye
Etkisiz-vasat-zaman kaybı
Ah ağızdan çıkana nasıl da dikkat etmek gerek yazar bunu acı bir tabloyla anlatıyor. Güzellik, büyük sanrı. Yanlışa sürükleyecek, ihtiraslara esir edecek, tutkuyu çarpıtacak. Oscar Wilde öyle bir dille anlatmış ki etkilenmemek elde değil. Bir de kitabı okuduğunuz sürece kızdığınız bir isim var hep. Düşüncelerine yer yer katılmadığınız, eleştirdiğiniz, ‘bir sussan mı?!’ dedirten karakter. Her şeyin başı belki. Ama o sadece kendi düşüncelerini söylüyordu öyle ya; hayat taşlarını Dorian kendi elleriyle dizdi. Ve hayat hafife alınmayacak kadar ciddi bir espiridir sevgili okur. Bir vicdan tezahürü olan bu eser, sadece bir eser değil, dedikleri gibi başyapıttır.
Kitabı edindim ve edindiğim gibi buradaki incelemelere baktım. İncelemleri görünce biraz ön yargılı bir şekilde kitabı okumaya başladım. İlk başta olurken sıkıcı geldi fakat orta kısımlarına doğru heyecanlanmaya ve keyif vermeye başladı ve aynı şekilde devam etti. Kitabın akıcı ve sürükleyici bir anlatıma sahip.
Kitabın işlediği konuya ayrı bir parantez açmak istiyorum,BDD ve ÖYD'yi daha önce duymuştum ve baya saçma gelmişti. Okurken ise yazar sayesinde çok ilgi çekici geldi. Son olarak herkese bu kitabı okumasını tavsiye ederim.
Kızıl Ana / The Red Mother Vol. 1-2-3
Baş karakterimiz Daisy, saldırıya uğrayıp bayılmadan önce erkek arkadaşının ortadan kaybolduğunu görüyor. Hikayemiz de bu şekilde başlıyor. Saldırıda kaybettiği gözü yerine protez takılıyor fakat erkek arkadaşını kaybetmiş olmanın, öldü mü yoksa hayatta mı bilinmezliğinin iyice çökmesi yüzünden yoğun bir psikolojik bunalıma sürükleniyor. Protez gözün takılmasıyla birlikte kızıl yansımalar, var olmayan şeyler görmeye başlıyor.
Hikaye başta o kadar çekti ki beni, ilginç bulduğum için hemen üç cildi de aldım elime, okumaya başladım. Hikaye oldukça güzel ilerledi fakat üç cilt içinde ancak bu kadar havada kalabilirdi "Kızıl Ana" kısmı. O kadar aksiyona, o kadar görüye, o kadar güzel hikayeye biraz yazık edildiğini düşünüyorum açıkçası. Gördüğü sanrılara, olmayıp birden ortada beliren yaratığa, elçilik konusuna değinmeyi biraz daha arttırmaları gerekiyormuş. 3 cilt boyunca sürekli sanrı görmesini okumak istemezdim doğrusu. En azından 3. cilt tamamen ana mevzuya bağlanabilir, birkaç sayfa daha fazla açılabilirdi konu. Yetersiz bir final olduğunu düşünüyorum. Yine de boş zamanlarda, çizgi roman arayışındayken şans verilebilecek güzel bir üçlü.
Cemal Süreya şöyle der: Ahmet Arif dağları söylüyor. Uyrukluk tanımayan, yaşsız dağları "asi" dağları. Uzun ve tek bir ağıt gibidir onun şiiri. "Daha deniz görmemiş" çocuklara adanmıştır. Kurdun kuşun arasında, yaban çiçekleri arasında söylenmiştir, bir hançer kabzasında işlenmiştir. Ama o ağıtta, bir yerde, birdenbire bir zafer şarkısına dönüşecekmiş gibi bir umut ( bi sanrı, daha doğrusu bir hırs), keskin bir parıltı vardır.
Ahmet Arif'in kitaba döktüğü şiirlerine ek olarak, kızının da sonradan eklettiği şiirleride yer almaktadır. Ahmet Arif'in zengin dili, Anadolu'ya has tarzı ve tabi ki duygu yüklü şiirlerini beğenerek okuyacağınızı düşünüyorum, her sayfada altı çizilebilecek bir mısranız oluyor...
Ahmet Arif dili için şöyle diyor : " Kısacası, halkımın canlı, elvan ve gürül gürül dilinden hiç kopmadım ki şiirimde kopayım, yozlaşıp, yabancılığa boğulayım."
