Bazen hiçbir şey olduğu gibi de değil. Nasıl oluyor, bilmiyorum. Bazen konuşmak, konuşmak demek değil. Bazen dokunmak, dokunmak demek değil. Bazen birine sarılmak bile sarılmak değil. Birine sarılmayı çok isteyip ona sarılamamak, işte bazen asıl o, sarılmak demek. Söylenememiş birkaç parça kelimenin yankısını sonsuza dek yüreğinde taşımak, içinden tekrar tekrar aynı cümleleri kendine kurmak, deniz kabuklarına fısıldamak, işte bazen asıl o, konuşmak demek. İnsan bu yeryüzünü, göğü, yolları, bulutları, dostunu, sevdiklerini sonsuza değin kendisinin gibi zanneder bazen. Oysa onun iznini bile sormadan istediğini alıp götürür kader.
Sayfa 26
Bilir misin ne zordur severek yaşamak.
Ona benimsin deyip sarılamamak.
Ne zordur hep yakın hissedip aslında ondan uzak olmak.
Can Yücel
...Ama eğer yazamıyosanız, arayamıyosanız, hatta yüzünü bile göremiyorsanız...o ya artık çok uzaklarda bir yerdedir ya da ona veda etme şansınız hiç bi zaman olmamış demektir. Bir şeyler yolunda gitmemiştir, son sözler asla söylenmemiş, etekteki taşlar hiç bir zaman dökülememiştir. Ona son bi kez sarılamamak...işte bu tam olarak yarım kalmışlık hissidir, her güzel şeyin bir sonu yokturun kanıtıdır.
Acıdan mı çaresizlikten mi bilmiyorum ama..
Ne zor seni severek yaşamak. .
Benim deyip sarılamamak,
En yakınım deyip en uzağında olmak..!!!