Belki böyle baş edebilirim diye sarhoş oluyorum her gece. Eksik uyanacağımdan emin olduğum bir sabaha doğru geceden saat eksiltiyorum. Bu böyle yarım kalıyor yine. Tamamlanamıyorum.
Bütün mevsimler tarafından dışlanıyorum. Doğanın bir parçası olamıyorum. Kendime bir yer bulamıyorum. Büyüyemediğim için kendim de olamıyorum. Ve dünya beni olmadığın biri gibi kabul etmiyor.
Kendimi öldürecek kadar değerli hissetmiyorum. Kendimi yaşamaya devam edecek kadar yeterli hissetmiyorum. Kendimi iyi hissetmiyorum. Kendimi hissetmiyorum.
Varım ama aslımı kaybetmişim sanki. Kendi hayatımın üstüne düşmüş gölge gibiyim. Ben eskiden nasıl yaşardım hatırlayamıyorum. Neye gülerdim o kadar çok? Ne için ağlıyordum içim dışıma çıkana kadar? Yok, hatırlamıyorum.