bazen hala düşünüyorum son noktayı koymayı; havagazı,
19. kat penceresi, bir saatte dört şişe viski
ya da saatte 130'la betona dalmak.
İntiharı ilk düşündüğümde 13 yaşındaydım ve
başarısızlıklarla dolu hayatımda
o günden beri benimle: bazen öylesine
geçirirdim aklımdan, küçük
provalar,
ama bazen de deli gibi
isterdim kendimi öldürmeyi.
ama, şimdi, tamamen delice olmuyor artık, sinemaya
gitmekle yeni bir çift ayakkabı almak arasında
seçim yapmak gibi bir şey
daha çok.
hatta yıllar geçtikçe
intihar düşüncesi kaybolur
neredeyse.
sonra,
birden,
canlanır:
Sayfa 42Kitabı okudu
Bir hap yuttum bu ince
Kağıtımsı duyguyu
Öldürmek için.
Sabotajcı,
Kamikaze-
Sayfa 20Kitabı okudu
işler iyice kötüye gittiğinde yapacak bir şey
yoktur, gülünesidir neredeyse, giysilerimi
tekrar giyer, dışarı çıkar, yüzleri, makineleri,
sokakları, binaları, dünyanın açılışını
seyrederim.
Sayfa 193Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
üst katta bir odam var ve uçucu,
dürtücü, çılgın dorukta tek başıma oturuyorum,
tembelim bu acı tarlalarında, ve dostlarım,
duvarlar, bu bir kerelik kumarı kucaklıyor-
kalbim kahkahayla gülemiyor ama bazen
gülümsüyor sarı elektrik ışığında; bu odada
bir kez daha
yalnız
oturarak
buraya kadar gelmiş
olmak.
Sayfa 166Kitabı okudu
dağınıklığı hiçbir zaman ben seçmedim, kendi gelir
ve yerleşir
her şeyi olması gereken yere koymaya yetecek
zaman yok -her zaman bunalımlar, kayıplar,
karmaşanın ve güçsüzlüğün
sert matematiği
var.
Sayfa 165Kitabı okudu
kendi üstüme kapanmalıyım,
oyun oynamayı bırakmalıyım çünkü
derinde
bir yerde
taşakların üzerinde ya da
altında ya da o henüz ezilmemiş
başın içinde
gözler lanetli ve olanaksız yangınlar gibi
dışarı bakmakta
sıçramak üzere olduğum boşluğu görüyorum
Sayfa 14Kitabı okudu
Hemingway kendini öldürdüyse
ben neyim?
Cummings daktilosunun üstünde öldüyse,
Faulkner kalbini tutup gittiye,
ben neyim?
ben neyim?
Jeffers mezarında,
taştan kozasında öldüğünde
ben neydim?
Sayfa 13Kitabı okudu
Ben bir hayal kırıklığının, bir kaçışın ürünüyüm ve bir hapishanede dünyaya geldim. Kendimi bu gerçekten asla kurtaramam. Ne kendime ne de bir başkasına hayallerle dolu, hafiflemiş bir gelecek, yıldızlı bir gece, güneşli bir gün vaat edemem. Lanetliyim ben. Üstümde terk edilmişliğin laneti var. Asla silinmeyecek.
Sayfa 176Kitabı okudu
İşler yolunda gitmiyorsa hiçbir yere de gidemezsin. Ardında bırakacak bir şey yokken kim gidebilir? Hiçbir yere doğru uzun bir yürüyüş, bunu kim göze alabilir?
Sayfa 124Kitabı okudu
Mutluluk bir vazgeçiştir ve çok ender rastlanan bir ruh dinginliğidir.
Sayfa 99Kitabı okudu
On bir yıldır sabah yatıp öğlen kalkıyorum. Hava kararana kadar geçmiyor dalgınlığım. Belki de uykuda kaybettiğim bir şeyleri arıyorum. Kimi görsem rüyalardan bahsediyorum. Oysaki hatıralardan konuşmak lazım.
Sayfa 35Kitabı okudu
Kapı falan değil ay. Kendi halinde bir surat işte.
Parmak boğumu denli beyaz ve korkunç sinirli.
Karanlık bir suç gibi sürükler denizi peşinden; sessizdir
Koyu bir umarsızlığın bakakalışıyla burada oturuyorum işte.
Sayfa 45Kitabı okudu
İnsan sevilmedikçe ait olamıyor hiçbir şeye. Ben bütününü kaybetmiş bir parçayım. Varlığımı hissetmediğim oluyor. İçimde sürekli boşluğu sızlayan eksik parçalarım var.
Sayfa 154Kitabı okudu
Belki böyle baş edebilirim diye sarhoş oluyorum her gece. Eksik uyanacağımdan emin olduğum bir sabaha doğru geceden saat eksiltiyorum. Bu böyle yarım kalıyor yine. Tamamlanamıyorum.
Sayfa 50Kitabı okudu
Parça parçaydım. Bütünümün nasıl olduğunu hiç göremedim. Yüzümü tam göremediğim için hep eksik hatırlıyorum çocukluğumu.
Sayfa 27Kitabı okudu