İlk 30 sayfasını okuyunca sıkıldım ve bu kitap bitmez deyip bıraktım. Keşke devam etseymişim. Kitabin ana karakteri olan Zehra bir köy okulunda öğretmendir. Kimseye acıması yoktur, onun için ya doğru vardır ya yanlış. Ortası yoktur. Kitabı okumaya başladığınızda Zehra'ya acıyorsunuz. Biraz daha okumaya devam ettiğinizde Zahra'nın annesi ve anneannesine acıyorsunuz ancak sonunda biriye acımayı unuttuğunuzu fark ediyorsunuz. Zehra'nın babası...
Bir aile. Bir aile direği Naim Efendi. Gittikçe kötüleyen toplumda torunlarını korumaya çalışan bir dede. Kızı Sekine Hanım ve damadı Servet Bey "batılılaşma" adı altında çocuklarını bu kadar serbest bırakmasının sonucunu kızları Seniha'nın yanlış kararlarıyla neticelenir. Tüm bu yaşananlara rağmen Naim Efendi'yi en çok anlayan yine Seniha'dır. Karakterlerimizden biri de Naim Efendi'nin ablasının torunu Hakkı Celis'tir. Hakkı Celis şair ruhlu bir insandır. Lakin o da başlarda gönlüne söz geçiremez. Sonrasında Çanakkale Harbi'ne katılır...
Bittikten sonra oturup duvarı izlememi sağladı.
İnsan öleceğini bile bile ne kadar rahat olabilir ki? Sokrates bir o kadar rahattı. Öldükten sonra yok olmayacağını düşünüyordu. Herkes ağlarken bile o gülüyordu. Bu kitapta Sokrates'in ölmeden birkaç saat önce son kez arkadaşlarına 'Ruhun yok olması veya olmaması' meselesini anlatıyor. Okuduktan sonra vay be dediğim kitaplardan oldu.
PhaidonPlaton (Eflatun) · Say Yayınları · 2013807 okunma
