İlk iki öyküden sonra dedim ki Sait Faik modern sıkıntılar edinmiş günümüz İstanbul’unda geziyor sanki. Sonra öğreniyorum ki Sait Faik öykü ödülü almış, daha fazla hak eden olamazdı. Yahu günün içinden böyle bir konuyu işlemek de nedir, hani afilli krizler, aksiyonlar, ihtiraslar? Ne kadar kısa bir an hepsi. Ve ne kadar mükemmel. Bir ara canım sıkıldı, yettiydi bu kadar benzetmeli anlatım ama sonra bir anneanne evi anlatırken “Ne kadar da benim anneannemin evi.” dedim ve bu ayrıntılar ne kadar da özeldi. İşte hepsi hepsi bu kadardı, ufacık ayrıntılardı hatıra dediğimiz; bir koku, bir tat, bir esinti. Vita tenekesiydi, sinek gelmesin diye lambası yakılmayan balkondu, anneanneyi kaybedince dişinin ağrımasıydı… Harbi neden ağrırdı? Dedemi kaybettiğimde benimki de çok ağrımıştı, süt dişimi kaybetmek gibiydi. Büyümek midir? Hayattan böyle anları anlatmak marifet ister. Duygulardan duygulara götürmek, mekanlardan mekanlara, zamanlardan zamansızlıklara… Uzun yıllar sonra okuyacaklar ve bizler için bu nesle tarih düşmüş Melisa Kesmez. Yetişkinlerini kaybetmiş çocuklar gibi dünyada kalışımızı anlatmış.
Keyifle ballandıra ballandıra okuyunuz.
