Ne garip duygular yaşıyorum bugünlerde böyle?
Yıllar önce sustuğum anlar geliyor aklıma.
Yüzüme yüzüme söylerken o köz gibi cümleleri, ben öylece susup dinlemiştim içim kırıla kırıla.
Neden ses etmemiştim ki?
Bir ihtimal yine seversin diye mi?
Öyle olmalı. Başka neden olacak ki?
Ardından da gelmemiştim.
Sanki haklıymışsın gibi kala kalmıştım ortada.
Gelip yüzleşmeye bile cesaret edememiştim.
Sanırım çok seviyordum seni.
Sonra işte böyle oldu, yıllar geçti, ilgiler değişti, sorumluluklar arttı filan...
Her neyse!
Bazen böyle durduk yere aklıma geliyor gidişin işte.
"Tek kuruşluk kârım yoktu hayatımdaki varlığından.inan zararına seviyordum seni."
Ne tarafa dönsem seni buluyordum. Ne tarafa dönsem hasretti. Ne tarafa dönsem bir bilinmezle karşılaşıyordum. Bildiğim vardı; seni seviyordum. Seni seviyor ancak tıpkı içeri girilmesi yasak olan bir odanın kapısındaymış gibi, tereddüt ediyor, korkuyor, sonra geri dönüp günün sıradan işlerine dalıyordum. Bütün bunlar seni daha güzel sevmek istemenin, bütün bunlar önceki kırgınlıklarımın bakiyesiydi.
“Seni seviyordum, bilinmeyen bahçelere açılan büyük bir kapıdan çıkar gibi bu duygu içimden fışkırıyor; bu duyguyu tam olarak anlamıyor, şaşırıyor ve söylediğim bu kocaman sözlerden dolayı da utanıyordum. Ama sözler yine de paldır küldür ağzımdan çıkıyor, yankılanıyor ve bana sormuyorlar bile. Sanki içimde tanımadığım birisi konuşuyor. Seni seviyorum, sen ki çiçeklerin susayıp susamadığı işitebilensin.”
Koşullar ağırdı ve ben seni o zamanlarda da seviyordum.
Cahit Zarifoğlu