Âşırı ışıltılı medya stüdyolarında, yoğun bakım ünitelerinde olduğu gibi, alıcıların " görerek körleştirildiği" bir etkileşimsiz iletişim modeli hayata geçirilir. Bu yine Baudrillard'ın sık sık sorguladığı şekilde, her şeyin hem açık hem de anlaşilmaz olmasının paradoksudur.
Kitle iletişimi dünyayı, bize bellekten yoksun bir gösteri/seyirlik olarak, yeni imgelerle yeni sözlerin daha biraz önce gösterilip söylenmiş olan imgelerle sözleri örttüğü, sildiği ve unutuluşa terk ettiği bir göstero olarak sunuluyor.
Alain Badiou
Medyaya konuşan hekim isimsizdir. Onun sözünün tüm prestiji mesleginin temsil ettiği uzmanlıkta, uzmanlığın jargonlarında, aksesuarlarında ve ifadelerinin kararlılığındadır.
Kitlelerin gündeminde de onları yemleyen veri yığınlarının arasında hikmete ve hakikate dair herhangi bir pariltı yoktur. Medya ekseriyetle çabuk yutulabilir haplar gibi hızla tüketilebilir bu yüzden teyide muhtaç söylentiler üretilir.
Medya programlarında uzmanlar, sağlıklı insan mitinin bilimsel altyapısını oluştururken çoğu kez en son ve güncel tıbbi araştirmaların sonuçlarını paylaşirlar. Ne var ki bir zamanlar mutlakmış gibi lanse edilen bu sonuçlar zamanla boşa çıkabilir ve mesela dünün tavsiyeleri yarının yasaklılar listesine girebilir.
Her türlü nimete kavuşmak için medyada tekrar edildiği sekilde arınmış bir ruha değil; vaktinde alınmış ilaçlara, aksatılmadan gidilen spor salonlarına ve vect ile hazırlanan detoks kürlerinden geçirilmiş zinde bir bedene ihtiyac vardır. Tıbbın avuçlarinda sıkışan beden, ilahi emirlere değil; tıbbi prosedürlere tabidir.
Tibbın röntgenlerle ve testlerle şeffaflaştırdığı beden- insan, tedavüldeki sağlık söyleminin ve biyo teknolojinin boyunduruğu altindadir.
Tıp, bedene her an ve her koşulda hükmetme şehvetiyle doludur.
Gerçekten de tıbba imanlarıyla övünç ve güven duyan bu hasta izleyiciler, uzman görünümlü medya ikonlarının vaaz ettiği görevleri huşu içinde yerine getirirler. Ödevlerini "korkuyla ümit arasında" uygulayan bu izleyici hastalar, tavaf ettikleri ekranlar üzerinden bir dindarın ruh halini tekrarlarlar. Her başaralı sonuç, kulun bu dünyada kabul edilmiş duası gibi şükranla yad edilir ve son kertede bunlar satışın devamını sağlayan tanıklıklar olarak pazarlanır. İçilen ilaçlar bu yüzden bedene inmekle kalmaz; manevi bir tatmin olarak kendi kalıplarindan taşarak bir kul sığınışına dönüşür.
Sonsuz yaşama koşutlanan bedenin ölümü ve ölüme yol açan tüm vesileler, tıbbi bakışa göre, ne kadar normal olursa olsun daima bir sapmadan ibarettir.