Her olayın acısına sığınmanın anlamı yoktu, olan şeylere sinirlenmenin, çünkü gerçekler elbi sesindeki büyük bir yırtıktı, yine şeylerin aslını gösteren sessiz ok, kuruyan ve çıplak yatağını gösteren bir nehir.
Yat Ve Uyu
Bu karanlık, bu uzun kış gecelerinde...
Soğuk, buzdan bir perdeyle süslerken camı,
Dolaşırken birçok siyah gölge odamı,
Damarımda kurşunlaşıp donarken kanım;
Yine seni düşünmekle geçer zamanım...
Bu kimsesiz... Bu mahzun kış gecelerinde...
Serpilirken pencereme avuç avuç kar...
İçerimde hicranlardan bir nehir akar...
Karların da lambam gibi rengi
Temmuz ayının başlarında kırsal bölgeler, Şamil'in bizzat dağlardan ineceği ve Telav'a saldırı düzenleyeceği dedikodularıyla çalkalanıyordu. Fakat Prenses Anna endişeli değildi. Yağan yağmurdan dolayı Alazani o kadar kabarmıştı ki nehri geçmenin imkansız olduğunu düşünüyordu. Ayrıca milisleriyle birlikte görevde olan kocasından haber
Ne mutlu bana!
Neden mi? Daha önce Demet Cengiz kalemiyle tanışmış, o büyülü cümlelerin arasında kaybolmuş olduğum için.
#içimdeyanannehir yine oldukça sarsıcı bir yolculuğa çıkardı beni.
.
Yaşananlar hüzün kokarken sevginin gücü, sevgisizliğin acımasızlığı bir kez daha kulaklarımda çınladı.
Etkilenmemiş olmak mümkün değil, çünkü anlatılanlar görüp şahit olduğumuz, duyup çoğu zaman kulaklarımızı tıkamayı tercih ettiğimiz, ellerinden tutacakken o eli bıraktığımız türden…
Yoksulluğun, sevgisizliğin, acımasızlığın ortasında, kaybolmuş ruhların peşinden koşarak giderken Yeter’in sessiz çığlıkları insanın yüreğini kor ateşi gibi yakıyor.
Ama acımasızlık dünyanın her yerinde…
Nile da aynı çığlıkları atıyor…
Yeter anlatıyor, biz dinliyoruz.
Kendi öz ailesinin yarattığı ayrıştırmayı, kardeşinin ve kendisinin o aile içindeki yerini ve durumunu, duygularının hiçe sayılışını, kör bakışların onu görmezliğini dinliyoruz.
O susuyor, Nile anlatıyor.
Şiddet, istismar ve telaffuz edemeyeceğim pek çok şey anlatıyor…
Okuyucuya sevginin gücünü hissettiren; sevgisizlik, acımasızlık ve onların karşısındaki çaresizliğin yarattığı hisleri en özelinden anlatan bir kitap.
İçinde doğup büyüdüğünüz aile sizin siz olmanızı sağlıyor. En temel taş
Fatmalar, Leylalar, Haticeler, Denizler, Yeterler ve daha pek çok yarım kalmış hayatları okurken en çok kime üzüldüğümü bilmediğim bir kitap “İçimde Yanan Nehir.”
.
Teşekkür ederim canım arkadaşım, tavsiye için 
kitapfisiltisi sevtap
Murtaugh Allsbrook ve binicileri haberi bir orman yangını gibi hızla yaydılar. Her yoldan, her ırmaktan geçerek kuzeye, güneye ve batıya yöneldiler. Karda, yağmurda ve siste atlarının toynakları her krallığın topraklarında toz kaldırdı.
Onlar her kasabada, her tavernada ve gizli toplantıda haberi yaydıkça yeni biniciler yollara düştü.
Sonra onlara da yenileri eklendi; ta ki geçilmemiş bir yol, Aelin Galathynius’un hayatta olduğunu ve Adarlan’a direneceğini işitmeyen bir tek kişi kalmayana kadar.
Beyaz Diş ve Ruhnn Dağları’ndan, Batı Çölleri’ne ve yıkık dökük şatosunda hüküm süren kızıl saçlı kraliçeye. Çöl Yarımadası’ndan Sessiz Suikastçıların vaha kalesine. Toynaklar, kıtanın her yanında yankılanan ve kaldırım taşlarında kıvılcımlar çıkaran. Ta Banjali’ye ve hâlâ üzerlerinde matem kıyafetleri olan Eyllwe kralı ve kraliçesinin nehir kenarındaki saraylarına.
Bekleyin. Böyle dedi biniciler tüm dünyaya.
Bekleyin.
Kayık, sessiz nehir, dağlara giden bi yol, ağaçlar..
Bu resim size neyi anlatıyor, arkadaşlar?..