kötü biri olamamak bir yana, herhangi bir şey olmayı da beceremedim. ne kötü ne iyi, ne alçak ne namuslu, ne kahraman ne de haşerenin biriyim.
bahçeyi de tıpkı kızılgerdanı, dickon’ı ve martha’nın annesini sevmeye başladığı gibi sevmeye başlamıştı. martha’yı da seviyordu. bu sevmek için çok fazla insan demekti, özellikle de sevmeye alışık olmadığınızda.
insanı sadece biyolojik bir varlık olarak göremediğimiz, onun varoluşuna çeşitli yüce anlamlar yüklediğimiz için, gövdeden akan kanın, can denilen şeyi çekip almasını, dolayısıyla o kişinin “ölmüş” olmasını bir türlü kavrayamadığımızı düşünüyorum. hayvanlar ölümü anlıyor ama insanlar anlayamıyor. can denen şey, her türlü yaralanmaya, berelenmeye açık haldeki insan bedeninden bir saniyede çıkıp gidiveriyor ve insanlar bunun sonucunda aklını kaçıracak kadar sarsılıyorlar. “tanrım, daha bir iki saat önce nasıl da canlıydı, nasıl da kahkahalar atıyordu, şimdi nasıl yok olabilir” diye tekrarlayıp duruyorlar. insanın algılama gücünü zorlayan bir durum bu. hayatımıza, varoluşumuza yüklediğimiz hiçbir kavramla bağdaşmıyor. sahiden her şey saçma mı, hayatın hiçbir anlamı yok mu? bence öyle! yok, hiçbir şey yok. insanın biyolojik fonksiyonlarına aşırı bir anlam yükleme çabası içindeyiz. çünkü hiçlik zor geliyor.
Sayfa 16Kitabı okudu
