Kadınlar... Yaşamın güzelliklerinin teğet geçtiği, ilişmediği kadınlar... Dertlerini, acılarını, yalnızlıklarını çorba tencerelerinde kaynatan, aynı sofraya oturdukları insanlarına yabancı, ruhlarını kat kat battaniyeler altında ısıtamayan kadınlar... Karanlık indiğinde yeryüzüne, gündelik yaşamın sıradanlığı, telaşı, içlerini yakan hüzünle yer değiştirdiğinde, ellerinin karasını bir ağacın kalbine üfleyen ve ağaçlardan sayısız kez anneliği öğrenen kadınların yaşam öyküleri...
Yine kadın olmak üzerine şahane öykülerin yer aldığı bir kitap okudum. Münevver Gökkaya'dan Çiçekten Kadınlar. Lale, Menekşe, Papatya, Güldane, Akasya, Yasemin, Manolya ve Sümbül. Ait olmadıkları yerde açmayan, narin bedenlerini nice yağmura, fırtınaya karşı korumaya çalışırken ruhlarını tutsak bırakan, hoyrat ellerde zamansız koparılırken her şeye ve herkese inat güçlü, kararlı bir duruşla her baharı, her güneşi kucaklayabilen çiçek gibi kadınlar. Bitti dedikleri yerde hayatı yeniden başlatan, gömüldükleri mezarlardan yeni bir filizle yeniden ayağa kalkan ve güneşe uzanan kollarıyla yeniden sarıp sarmalanan bu çiçekten kadınların öykülerini okumanız gönülden tavsiyemdir.
