Her gece yıldızları seyrederken, içimdeki fırtınalar bir türlü dinmiyor. Onu düşündükçe, içimdeki boşluk giderek derinleşiyor çünkü ona dokunamıyorum, onu öpemiyorum. Kalbimdeki acı, sözcüklere dökülemeyecek kadar derin. Onu seviyorum, ama bu sevgimi ona hissettiremiyorum. Gözyaşlarım, içimdeki yangını söndüremiyor, çünkü onun tenine dokunamıyorum, onun kokusunu alamıyorum. Bu acı bana biraz ağır geliyor, çünkü onu sevmekle yetinmek, ona dokunamamak gerçekten zor bir acı. Ama yine de umutla yaşıyorum, çünkü belki bir gün, bu mesafe ve engeller aşılır ve onunla kucaklaşabiliriz. Umutsuzluğa kapılmadan, sevginin gücüyle yoluma devam etmekten başka çarem yok gibi görünüyor.