Hayat sizi iyi insanlarla sınasın, kötülerle yeterince sınandık.
Ne çok
Ne çok kullanıldık ne çok harcandık
İyi niyetlerimizden ne çok yıprandık
Belki de imtihandı bu, belki sınandık
Belki de hayatın ta kendisiydi bu !
İnsanı en çok üzen şey; ummadıkları kişiler adam olurken, adam sandıklarının insan bile olamamış olmasıdır.
Hayat işte.. Yüzümüz güldü de, yüreğimiz gülmedi hiç bizim. Mert olduk namertliği gördük.. Vefalıydık, vefasızlığı yaşadık.. Tutunduğumuz dallar elimize geldi, güvendiğimiz dağlara karlar yağdı.. Sevdik söyleyemedik. Hep yanlış anlaşıldık.. Hayat işte.. Sınandık, aldandık, yüreğimiz yandı.. Ve biz hep kaybettik; hayat kazandı.
Yokluğun yüce varlığı
Rıhtımda yanaşacağım bir liman yok
Pusulam denize düştü haritam ise silik
Etrafta geçen ne bir gemi var ne de bir kayık
Bakî olmuş koskoca mavi denizde bu yalnızlık
Bir şey var ama , yokluktan doğan yüce bir varlık
Biz , Yunus'u balığın karnında yaşatana sığındık
Yoksa pusulasız gemide bir umutla nasıl yaşardık
Yoklukla sınandık ki yarab, varlığına öyle inandık
Yunus peygamber bir balığın değil de bu kökü belirsiz, hafızası yarım yaratıkların midesine düşse ne olurdu düşündün mü? Düşündün mü hiç Allah Yusuf'u neden bir kulun eline düşürmektense attı kör kuyuya? En fenasını gördük seninle tüm kıyametlerin. Biz dağlarda ve çöllerde boğulmadık. Biz bizimle, bizden olanla, kendi elimizle sınandık. Sen boğulan bir şehirsin, yıkılan manastır, bir insanın ağırlığında ezilen mahpus ranzası sonra. Sana söyledim n'olur kul ehline güvenme. Yılan görsen bilirsin zehri nasıl zehirdir. Kurt görsen bilirsin dişi nasıl keskindir. Ama insan aynada gördüğünü nasıl bilecek? Nasıl bileceksin kasığından aktığın o kadının bir gün seni emzirmekten bıkmadığını, elini tuttuğun elin, bir başkasının adını sayıklamadığını ve yanından geçen öylesine birinin, seni durdurup vurmayacağını? Nasıl bileceksin? Kuyu dediğin derindir, deniz dediğin bilmem kaç kulaç, sen bu kendini bilmezleri, yavrum güzelim, ey benim yâr diplerinden keskinim, bunca hırpalanmaya sen kime bileneceksin? Ellerine bak, ellerine. Beyaz, şefkâtli ve titreyen ellerine. Onun bıraktığı ve diğerinin tutmak istemediği güzel çehrene. Bir gece kendini boğmayacağına, kendini nasıl ikna edeceksin? Sana öğretmedim mi? Aydınlıkta karşılaştığın o gölgeyi karanlıkta göremez; seni boğan suyu da yangınına medet beklemeyezsin.
İltimasla yoğrulmuş, liyakata teşne
bir ıslıkla adam olanlar,
caka satıp günah dolduruyorlar ceplerine.
Bizim artık müptezel,kaypak bu adamsılardan kurtulmamız lazım.
Yoklukla sınandık,varlığımızı da peşinen armağan ettik zaten.
Tecrübeyse cabası..
Şimdi vakit tamam!
Sizden kurtulmanın tam sırası...!"
Slck
yunus peygamber bir balığın değil de bu kökü belirsiz, hafızası yarım yaratıkların midesine düşse ne olurdu düşündün mü. düşündün mü hiç allah yusufu neden bir kulun eline düşürmektense attı kör kuyuya. en fenasını gördük seninle tüm kıyametlerin. biz dağlarda ve çöllerde boğulmadık. biz bizimle, bizden olanla, kendi etimizle sınandık. sen boğulan bir şehirsin, yıkılan manastır, bir insanın ağırlığından ezilen mahpus ranzası sonra. sana söyledim ne olur kul ehline güvenme. yılan görsen bilirsin zehri nasıl zehirdir. kurt görsen bilirsin dişi nasıl keskindir. ama insan aynada gördüğünü nasıl bilecek. nasıl bileceksin kasığından aktığın o kadının bir gün seni emzirmekten bıkmadığını, elini tuttuğun elin, bir başkasının adını sayıklamadığını ve yanından geçen öylesine birinin, seni durdurup vurmayacağını. nasıl bileceksin kuyu dediğin derindir, deniz dediğin bilmem kaç kulaç, sen bu kendini bilmezleri, yavrum güzelim, ey benim yar diplerinden keskinim, bunca hırpalanmaya sen kime bileneceksin. ellerine bak, ellerine. beyaz, şefkatli ve titreyen ellerine. bir gece kendini boğmayacağına, kendini nasıl ikna edeceksin. sana öğretmedim mi, aydınlıkta karşılaştığın o gölgeyi, karanlıkta göremez; seni boğan suyu da yangınına medet belleyemezsin.