Bu yaşadığı başka bir şeydi. Ruhunun derinliklerindeki dalgalanmalar onu dünyaya karşı ilgisiz kılıyordu. Ya da bunun nedeni annesinin genetik mirasıydı. Hiç yerinden kıpırdamıyordu. Hiç konuşmuyordu. Ölmekten daha beter durumdaydı. Hastaneye yatmaktan kıl payı kurtulmuştu.
Bu pis ortamda ne düşman ne de arkadaş vardı. Sadece birlikte yaşayan fareler vardı.
Gerçek anısı yoktu. Kendiliğinden aklına gelenler ise bir kurmacadan başka bir şey değildi.
"Akıl, en güçlü deliliktir...”
Eugene Ionesco
Her gün yaşanan acı insanı dayanıklı hale getirmezdi. Yıpratırdı. Kırılganlaştırırdı. Zayıflatırdı.
Dünyaya damgasını vuruyordu. Güçlüydü, çünkü acı çekmişti.
Ama aynı zamanda kırılgan ve zayıftı da. Yine aynı nedenlerden dolayı.
Her gün, hep kurtulma umuduyla bir sonraki güne bağlanıyordu.
-Aslında, kokuşmuş herifin tekidir.
-Dost olduğunuzu sanıyordum.
-Dost olmak, açık sözlü olmaya engel değil.
-Siz ne sanıyorsunuz? İnsan fakirse illa serseri mi olması gerekir?