Çok tuhaftı! Ağlayamadım; ama ruhum paramparça olmuştu.
Söz konusu başkalarının derdi olunca nasıl da hep daha zeki ve daha nesnel oluruz..
Je vais mourir , oh ne me plaignez pas!"
Yakında öleceğim, bana acımayın!.
Okur Takip Önerileri
belki düşen insan kendine yardım edeni de kendisiyle birlikte sürüklemekten hoşlanır.
Ve senin bakışlarından anlıyordum: ruhunda ufacık da olsa bir iz bırakmadığımı...
Çikolata parçacığı da olur yani :D
Birkaç parça çikolatayla takas edeceğim insanlar var.
...ama dürüstlük bize okadar uzak ki , sadece adını biliyoruz. Neye benzediğinden haberimiz bile yok ..
Sayfa 160 - doğan kitapKitabı okudu
Ölenler ölümü bilmez, ölüm kalanlar içindir.
Becerikli olmalı ve başarılı insanların nerede çalıştığını, yaşadığını, yemek yediğini ve takıldığını öğrenmek için yollar bulmalısınız.
''Nen var Zeze?”
”Hiç. Şarkı söylüyordum.”
”Şarkı mı söylüyordun?”
”Evet.”
”Öyleyse ben sağır olmalıyım.”
İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim.
Biliyorsun ben hangi şehirdeysem, yalnızlığın başkenti orası.
Bana bir an çok yakınsın, bir an çok uzak! Bir an harika bir sevgilisin, bir anda en büyük düşman!
"İnsan olmak kolay değildir, hele ki 'insanca' yaşanabilecek bir toplum düzeni yoksa"
Evet, seni seviyorum budala! Tıpkı denizin, kendi dibindeki bir çakıl taşını sevmesi gibi... Evet, işte sevgim seni böyle kaplıyor! Ve Tanrı izin verirse, senin yanında bu kez ben çakıl taşı olacağım..."
''Ve senin yanında öylesine huzurlu öylesine huzursuz,
Öylesine baskı altında ve öylesine özgürüm ki...''
İnsanlar benzer biçimde yaşamaktan, konuşmaktan, düşünmekten ve davranmaktan neredeyse tek tip olup çıkmışlardı.
Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar:
Ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.
Hep aynı yolda gideceğim; insanlara sinirlenip kendimi kaybedeceğim, düşünmeden saçma kararlar vereceğim ve fikirlerimi pervasızca söyleyeceğim..
Bir amaca bağlanmayan ruh, yolunu kaybeder; çünkü, her yerde olmak hiçbir yerde olmamaktır.
Ruhunu altüst eden şey değersizlik duygusuydu, kendini bir hiç gibi hissetmesiydi
