Umutsuzluklar ikilemi
Biraz daha yaşamak istemek miydi mesele ?
Doya doya yaşamayı isterken.
Karın soğuğunda dudaklarımı ısıtan o öpüşün müydü ?
Yoksa sigaranın içimi ısıtıyor olması.
Ellerin miydi ellerimi tutan?
Nefesin miydi nefesime nefes katan?
Mutluluk, mutluluk derken akıyor bir çocuğun damarlarından kan.
Gözyaşı mı akar bulutlardan yoksa yağmur mu yağar,
Gülmeyen insana?
Umut mu gerekli yoksa, yoksa yürümemiz mi gerek sonralara?
Başı sonu olmadığına kaptırdığımız bu yaşamda.
Anlamları var mıydı sözcüklerin,
Yoksa anlamı sen miydin tüm o aşk şiirlerinin?
Başlangıcın sonu mu demeliyim,
Ruhumun son fısıltılarında?
Öldüm mü bilemem,
Sen bana bir nefes vermeden!
#ogretmenhayattir
Çok eylem yapılabilir öğretmene şiddet dursun diye, çok sözlerle öğretmenin değeri anlatmaya çalışılır. Anlatmaya çalışılır diyorum dikkat edin hiçbir zaman onun değerini, fedakarlığını ; sevgisini, merhametini hiçbir zaman tam anlamıyla anlatamayacağız. Sorun yapanın Suriyeli Iraklı Filistinli olması, mülteci sorunu da değil çünkü biz Türk gencinin de vicdansız olabileceğini gördük. Bu şiddet ilk değil ne zaman son olur bilmiyorum ama şunu herkes bilmeli ki bir öğretmen kolay yetişmiyor. Aile okulundan çıktığımızda kendimizi öğretmenimizin kollarına bırakıyoruz bugüne gelebildiğimiz her günde onların emeği var çünkü biz onlarla hayatı öğreniyoruz. Bu şiddette suçlu diye gösterebileceğimiz tek bir kişi yok, aileninde çocuğun ve çevrenin de payı büyük. Yabancı türk ayrımı da değil bu olay tamamen zihniyet sorunudur inşallah bu son olur ve öğretmenlerimize bundan sonra bir nebze Umut olur. Sizlerle varız, iyiki varsınız ✍️
Son bir umut verse biri
Ve güzel olacak bir gün her şey dese
Ben inanırım belki de bu yalana
Ben de alışırım gözlerimi kapamaya
open.spotify.com/track/3AD2aBZKR...
Hangi baharın esintisi düşürdü içime bilmiyorum.
Başım dönmeye başlayalı önümü görmüyorum.
Hissedilmeye değer ne varsa, gecelerden korkuyorum.
Üzerimde tüm sevdaların ağırlığı, nefes alamıyorum.Yaşadıklarımı düşünüyorum bazen.
Zamana sıkışıp kalmış çaresizliklerimi.
Mutluluğa teğet geçen keşkelerimi ve sebeplerini.
Biliyorum;
Yaşayacaklarım,
“Öyle kırığım ki keşke bir yol olsa da dünyaya geldiğimi inkâr etsem, yaşamamış gibi yapabilsem diye son bir gizli umut içindeyim.”
"Ataması yapılmayan" bütün öğretmenlerime
Sanırım beni bu hayatta ayakta tutan yegâne şey "umudum" . Kimi zaman yırtık cebime koyduğum ama asla kaybetmediğim umudum... Ümitlerimizi yitirmeye çalışanlara inat her gün bir önceki günden daha dik duracağız. Hakkımızı son damlasına kadar alacağız ve çok istediğimiz mesleğimize kavuşup geleceğe ışık tutan nesiller yetiştireceğiz. Gün ola, devran döne, umut yetişe 💙
Sınavlar üzerine kurulan sistemin ve yanlış politikaların sonuçlarını ağır ödüyoruz. Merhameti, sevmeyi, insanlığı ve en önemlisi saygıyı bilmeyen "yığınlara" dönüşüyoruz. Bugün verdiğim kitapların, anlattığım derslerin tadı yoktu. Son on senede o kadar değiştik ve dönüştük ki içimizdeki umut, endişeden fırsatını bulup yeşeremiyor bir türlü. Çevresine, ülkesine hatta dünyaya sorumlu, saygılı, sevgi dolu insanlar yetiştirmek için çabalayan tüm meslektaşlarımın daha adil şartlarda baskılanmadan, itibarsızlaştırılmadan yaşamasını diliyorum. Öğretmenlik aldığımız tüm eğitimlerin ötesinde insan sevme becerisi, umarım eski saygınlığına ve hak ettiği değere kavuşur.
Umut.
"hayat bu bir bakarsın herşey bir anda son bulur,hayat bu son dediğin an herşey yeniden can bulur.."
Beklemek
Oysa beklerdim ben seni
Bir menekşe kokana
Oysa beklerdim ben seni
Ölüler dirilinceye kadar
Bekledim de oysa kendimce
Senden sonra girmedi kimse kalbime
Senden sonra bilmem başka bir yol içimde
Senden sonra olmadı hiçkimse
Keşke düşünmeden konuşmasaydık
Keşke son bir kez sarılsaydık
Keşkeler pişmanlıklsa belki bir umuttur
Ben umut edicem olurda gelirsin diye
Gelsende boş umudum yersiz
Şu gurur yokmu şu gurur
Mahveder adamı yakar içinde vurur en candan...
ÖMER FARUK AS
Hiçbir zaman umut ağacının dalına ipimi bağlamamam gerektiğini yine ve yeniden hatırlatıyor hayat bana. İşte diyor insan unutmak güzel bir yerde fakat hayattan alınan dersler hiçbir zaman unutulmamalı. En korunaklı deftere en kalıcı mürekkepler ile yazılmalı. Yanlışa düşmek elbette Ademeoğlunun kaçınılmaz sonudur, bunu adım gibi bilirim. Bildiğim
Paldır küldür yıkılır bulutlar
Gökyüzünde anlaşılmaz bir heybet
O eski heyecan ölür
An gelir biter muhabbet
Çalgılar susar heves kalmaz
Şatârâbân ölür
Şarabın gazabından kork
Çünkü fena kırmızıdır
“Gel, birlikte gidelim, bir deniz kenarı olalım” diyordum.
O, yaşamı boyunca hiç denize girmediğini, güneşte gövdesini yakmadığını yazıyordu.
“Gel” diyordum. “Bizi bir deniz bilir. Bir deniz bizi olduğumuz gibiliğimizle sarar, bağrına basar.”
Gelmedi..." diyordu Cavit Kürnek. Çünkü Arkadaş:
"BEN
yüzmeyi bilmem.
denizi sevmem, çünkü yüzmeyi bilmem.
bacaklarımı hiç mayo giyip güneşte yakmadım.
ben mayo giymedim hiç." diyordu. Sonrasında, tartışmalar, suçlamalar, kırgınlıklar ve kesilen arkadaşlık.
Kürnek, 5 yıl önce bir Şubat gününde ayrıldı aramızdan. Tüm o kırgınlıkları, hataları, yanlışlıkları dünyada bırakarak gitti Arkadaşın yanına, elinde bir deste umut çiçeğiyle.
Sina Akyol, Arkadaş'la, 1970 yılının Nisan ayında tanışmış. Ankara' da... Kızılay'a doğru giderken, bir şiir gecesi çıkışında... Aralarındaki bazı farklılıklar, farklılaşmalar olsa da, Arkadaş'ın son zamanlarında araları biraz açılsa da, yine de devam eden bir arkadaşlık.
"Ankara'da, Zafer Çarşısında gördüm Arkadaş'ı.
Arkadaşlarıyla birlikte, oturmuş çay içiyordu.
Uzaktan selâmlaştık.
Nasıl olsa yarın bilemedin öbür gün... yakından
selamlaşırdık (!)
Olmadı. Selâmlaşamadık." Yarın, belki öbür gün... Ama sonra ölüm. En az yaşam kadar gerçek ölüm, Akyol'u da, yine bir Şubat günü, aldı bizden.
İki dostundan çok daha öncesinde, 1973 yılının bugününde, Arkadaş Zekai Özger hayata gözlerini yumdu. Yaşasa 76 yaşında bir ihtiyar olacaktı. Olamadı. Sonsuzluğunun 51. yılında, sakalsız oğlanı, büyük bir saygı ve derin bir sevgiyle hatırlıyoruz.
Ahmet Ünal
@Bloodyking
·21 Ağustos 2021 20:05
Ankara'da, Zafer Çarşısında gördüm Arkadaş'ı.
Arkadaşlarıyla birlikte, oturmuş çay içiyordu.
Uzaktan selâmlaştık.
Nasıl olsa yarın bilemedin öbür gün... yakından
selamlaşırdık (!)
Olmadı. Selâmlaşamadık.
En son, morgda gördüm onu.
Tabutunun içinde...
Alnındaki izleri sorduğumda, yapılan otopsinin
izleri olduğunu söylediler.
......................
73 yılının 9 Mayıs günü uğurladık Arkadaş’ı.
Üstüne çiçek ve toprak attık.
Ve bir süre, inanamadan yaşadık ölümüne.
......................
Risale,
Kader, başka bir son bul
Bu yüzden ölmedim hiç, ümidim kesilmedi
Kalbime ok gibi saplanan gurbet tek bir gün eksilmedi
Bu yüzden açıklarda yüzüyorum ya, bu yüzden eksiğim ve
Bu yüzden sessiz gemim
Seninle sarılmadık, çok şükür, satılık duygularla
Başka birine, başka bahara satılmadık
Kokunu bilmesem de ellerini tanımasam da
Hayalin, gözlerin ve bir çay anı masamda
Seninle yıldızlara bakmadım hiç, gökyüzün olmadım hiç
Bir umut yazdım seni
Şişenin koyup dibine mektubu yolladım, yolladım da
Sanırım sahiline vurmadı hiç
Acımdan uyumadım hiç
Birazcık açım da boşver, seninle doymadık hiç
Zaten yanında olamadım hiç
Ama üzülme senden şikayetçi olmadım hiç
Ne bir gün üzdün beni, ne bir gün kırdın
Ne kızgınım bugün sana, ne de kırgın
Ne bir gün üzdün beni, ne bir gün kırdın
Ne kızgınım bugün sana, ne de kırgın
İlginç