Öncelikle bu kitabı okurken binbir duyguya kapıldım diyebilirim Bazen Oblomov ve Zahar'ın diyalogların da kahkahalara boğuldum, bazen boşluğa bakıp hayatı sorguladım, bazen aşka olan inancımı yeniden yeşertti (soldurdu), bazen ise Oblomov da tam olarak kendimi buldum. Bir de Oblomov'un hayalini kurduğu Oblomovka şehri bana çok tanıdık geldi. Hani anne babamızın emekli olunca köye kaçma hayali olur ya aynısı... Ama tek fark Oblomov'un bu hayatı sürekli istemesiydi. İnsan sadece yaşlanınca mi rahata kavuşacaktı " Bu muydu hayat". dedirtiyor insana.
Oblomov'un arkadaşı olan Şolts'un Oblomov'un üzerinde etkisinin olamaması da insan kendisi istemedikçe onları değistiremeyeceğimizin bir kanıtı daha. Oblomov bu hayatı aslında kendi seçmedi. Çocukluğunda her şey önünde hazır tepsiyle sunulan hiçbir işi kendisinin yapmasına izin verilmeyen bir çocuk ileride böyle çevreye bağımlı ve hiçbir işi kendi yapamaz hale gelir.
Bu kitaba Oblomov'un her şeyi aynı bizim gibi ertelemesinden çok ailenin tutum ve davranışlarının hayatımıza "erteleme" hastalığını getirebileceği yönünden bakılmalı. Kim bilir belki sizin de bunu okumayı ertelemenizin asıl sebebi ailenizdir.
