.
Kendimizle sevdiklerimiz arasına asla yeterince mesafe koyamayız. Tanrı'nın var olduğunu düşünmek, hâlâ onun mevcut olduğunu düşünmektir.
.
.
.
.
Unutmada bizden yüz çeviren bir şey vardır ve unutmanın kendisinden kaynaklanan bir dolambaçlı yol vardır. Konuşmanın dolambaçlı yolu ile unutmanın dolambaçlı yolu arasında bir ilişki vardır. Buradan şu sonuç çıkıyor ki, unutulan şeyi söylerken bile konuşma unutmayı başaramaz, onun adına konuşur.
.
.
.
.
Zaman nasıl zamanın kabulü haline gelebilir, nasıl bekleyişe, sabra ve sabrın dönüşerek sonsuzluğa dönüşebilir?
.
.
.
Okunacak bir metin olarak ben, yazarken senden yavaş yavaş varlığını çekip alan tükenişle var kalıyorum.
Gerçek bir kitap sunuşlara itibar etmez, yıldırım aşkı gibi bir yol tutar.
Ben de onu sevdim ve onu severek, ona meydan okudum. Bir hükümdarın önündeymişçesine onun önünde secde ettim, kendimi kaybettim ve onu efendi bilerek, onu hükümranlığına zincirledim.
Sevmek, sevilmek yetmez, aynı zamanda koşulların da uygun olması gerekir
Son söz, artık bir söz değildir, ama bununla birlikte, başka bir şeyin başlangıcı da değildir.
Artık sizinle dilim aracılığıyla iletişim kuramayacağıma göre, başarısızlığa uğrasalar da sözcüklerin yanıt verdiği şu şeylerden sonuna dek zevk almama izin verin.
Sevmek, sevilmek yetmez, aynı zamanda koşulların da uygun olması gerekir.
Bu denli ağır, bu denli tekdüze bir yaşamda insan boşuna bir umut arıyor.
Başkasının mutsuzluğu düşüncesiyle beni avutamayacaksınız. Acısını çektiğim şey bana aittir.
Bu bölgede her şey o denli çoraktı ki, gündüzün güneş altında yanıp kavrulunuyor, geceleyin sessizlik ve soğukla buz kesiliyor ve insanların varlığı bir düşün içinde algılanıyordu.
Hiçbir zaman yanaşacak bir limanı olmayan, ama bir dümene sahip bir gemi gibi olmalısınız.