Saydıklarımız der ki; “Sabır ile dut yaprağı atlastan kumaşa döner.” Ne kadar da doğru söylerler. Keza bu Babil’de ölüm İstanbul’da aşk’ta da öyle bir şeydir. Peki doğru olan neydi. Dağ başında fütursuz bir meyve iken kazanlarda kaynayıp, ateşler de yanıp kağıt olmak mı? Yoksa üzerine kıymetli, kerametli sözler yazılan bir eser olmak mı? Hangisi
.
“Derdime vâkıf değil, cânân beni handân bilir.
Hakkı vardır, şâd olanlar herkesi şâdân bilir.
Söylesem te’siri yok, sussam gönül râzı değil.
Çektiğim âlâmı, bir ben bir de Allah’ım bilir.”
🍂Fuzûlî🍂
Fuzuli
