Hayatımın her anında yalnız kalmak zorunda kaldım. Bir şeylerle tek başıma savaştım. Ne kokusunu içime çekeceğim bi annem ne de sarılacak ben varım diyecek babam oldu. Sokaklarda kaldım geceleri tek kalmak zorunda kaldım.. )": Korktum ama yalnızlığın cesaretine sığındım. Ve o günden bu yana o kadar kalabalığın içinde hâlâ yalnızım... )": Ya da öyle hissediyorum...
(Yalnızdım ama O vardı... Ben sadece onun varlığına merhametine sığındım.) Allah (c.c) var, korku yok. Kader var, keder yok. Allah (c.c) var, ümitsizlik yok.
Allah kuluna yetmez mi? Tamam, insanlar seni yalnız bırakabilir. Tamam, yaşlılıkta bir kenara itilme ihtimalin var. Tamam, bu çağda herkes kendi kabuğuna çekilmiş. Bunlar birer gerçek olsa da, en büyük gerçek şudur: “Allah kuluna yeter.” İşte size bu hususta müjde niteliğindeki bir ayet: “Allah kuluna kâfi değil midir? Seni O'ndan başkalarıyla korkutuyorlar. Allah, kimi saptırırsa artık onun yolunu doğrultacak biri yoktur.” (Zümer Suresi, 36)
Evet, yalnızlık konusundaki bizim esas dayanak noktamız bu ayetler olmalıdır. Allah bizimledir. Bu nedenle hiçbir zaman yalnız değiliz. Maazallah, Allah’tan ayrı kalırsak, O’nu (c.c) unutursak, yalnızız. Bakın bu hususta Üstadımız Bediüzzaman ne diyor: “Onunla (c.c) olan zindanda olsa bahtiyardır. O’nu (c.c) unutan saraylarda da olsa bedbahtır.”
İşte sözün özü: “Allah var, yalnızlık yok. Kader var, keder yok.” Vesselam. 🍀🦋🪐