Emine
@starsvoyager53
Tarih
BEŞİKTAŞ JK
Lisans
46 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
256 syf.
·
Puan vermedi
·
1083 günde okudu
Mesela biri çocukluğunda keyifli bir keşif ortamındayken, dışarıdaki tanıklık, “Kikirdeyip durma, öyle bağırma, anladın değil mi? Niye geç kaldın, çok gezen tavuk ayağının b.kuyla gelir unutma,” demişse… Büyüdüğünde ne zaman mutlu olsa içinde bir korku, kaygı belirir; farkında değildir ama kendisine aşağılayıcı bir laf geleceğini bekler, mutluluğunda bile tereddüde düşer. Sadece engellenmiyorsun, utandırılıyorsun da. Hem de iliklerine kadar… Ah öyle bir hal ki bu, çocukluktaki uyandırılma insanın bütün hücrelerine işler. İnsanın özüne kadar gider. İşte o zaman mutluluktan korkar hale gelirsin; hayatında iyi bir şey olduğu zaman bilirsin ki bir şeyler ters gidecek. Başına bir şey geldiğinde de, ”Çok şükür zaten mutlu değilim,” deyip kendini güvende hissedersin.
Okur Takip Önerileri
Üniversiteyi daha kendim olarak okumak isterdim. O sıralar biz eziklik duygusu içerisindeydim ama bu duygunun anlamını pek bilmiyordum. Nereden geldiğini de. Bu halimden sıyrılarak yaşamak isterdim ki, orada bir “düşünür Doğan” olduğunu daha erken anlayabileyim. Aslında pırıl pırıl bir Doğan olduğunu ve onun sesinin duyulmasını gerektiğini erkenden fark etmek isterdim.
“Köle tiplerden oluşan hiçbir devlet uzun süre devam edemez. Eski gelişim yasası hala geçerliydi. Açıklamış olduğum gibi varoluş savaşımında güçlü olan ve güçlü olanın soyunun yaşamasıdır. Bu gelişmedir. Ama siz köleler, orada gelişim yasasının geçersiz
olacağı, orada her yetersizin yok olmayacağı, istediği kadar çok yemek yiyebileceği ve orada herkesin çocuk sahibi olabileceği bir toplum düşlüyorsunuz. Bunun sonucu ne olacak? Artık her kuşağın gücü ve yaşam değeri artmayacaktır. Aksine azalacaktır. Sizin köleler toplumu, kaçınılmaz olarak zayıflayacak ve parçalanacaktır.”
O, hiçbir zaman sürekli olarak kalacağı yeri bulamamıştı. İşte ve oyunda yılmamasından, hakları ve yetkilerine saygı gösterilmesi için mücadeleye istekli ve yetenekli oluşundan dolayı, her zaman ve her yerde gözde olarak, kendini nerede bulduysa oraya uymuştu. Ama hiçbir yere kök salmamıştı. Her zaman bir huzursuzluk duygusuyla rahatsız olmuş, her zaman ötelerden bir şeyin çağrısını duymuş ve onu arayarak yaşamın içinde dolaşıp durmuştu; kitapları, sanatı ve aşkı bulana kadar. Birlikte serüven yaşamış olduğu, kendinlerini Morse’ların evinin içine getirebilecek olmuş olan bütün yoldaşlarının içinde yalnız biri, o işte burada, bütün şeylerin ortasındaydı.
Hiçbir çaba göstermeden yaşananlara teslim olmak, sabır değil atalettir.
Mesela, bir çocuk alışverişe gittiğinde bedelini ödemeden bir şey alsa, onu bağışlayıp bağışlamamak dükkan sahibinin hakkıdır. Fakat ailesi empati yapabilmesi için çocuğuna şunu söyleyebilir: “ Bu dükkan bizim olsa ve birisi gelip buradan bir şeyler çalsa, ne hissedersin? Muhakkak kızarsın. İşte senin bunu alman sonucu dükkan sahibi de aynı şeyi hissetti. O halde, aldığını iade etmeli ve mal sahibinden özür dilemelisin.” İnsani kurallar çerçevesinde, ailenin bu tutumu karşısında dükkan sahibinin çocuğu bağışlaması gerekir. Eğer affetmezse, çocuk bir erdem olarak bağışlamayı öğrenemez.
Çocuk eğitiminde güvenin sağlam olmasını istiyorsak, olumlu pekiştirmeyi yani takdiri kural, tenkidi da istisna olarak kullanmak doğru olacaktır. Aldıkları eğitim sonucu kişisel kapasitelerinin farkına varan çocuklar, erişkinliklerinde problemlerini çözebilen, doğru kararlar verebilen, kişiliği oturmuş insanlar olarak karşımıza çıkarlar. Fakat bizim geleneksel ailemizde tam tersi bir durum söz konusudur: Eleştiri kural, övgü istisnadır. Bu da ortaya özgüveni zayıf çocuklar çıkarır.
“Bir insanı kişiliği sebebiyle mi yoksa sahip olduğu sıfatlardan dolayı mı seviyoruz?” Eğer duyduğumuz his, o kişinin karakterine yönelik bir sevgiyse daha kalıcıdır. Ama asıl sevdiğimiz muhatabımızın sıfatlarıyla, o sıfat olmadığında muhabbet de biter.