Uzun zamandır bu kadar heyecanlandıran ve edebi olarak tatmin eden bir kitap okumamıştım.Fahim Bey'in ölümüyle başlayıp ona karşı hep daha anlayışlı yaklaşan anlatıcı ve sürekli çevresinde onu çekiştiren insanları gözlemlediğimiz eserde yazar, Fahim Bey'de hayalperest,haddinden fazla iyiniyetli ve çekingen bir karakter oluşturmuş.Bu nahif adamı eşi ve çevresindekiler sürekli yazarın değişiyle "kendi deliliklerine aldırmadan" hülyalarında boğulduğu konusunda arkasından konuşur.Halbuki diğerleri de Fahim Bey'den hiç az değillerdir ama kimse kendine bahane bulmaz.Herkes yaşarken Fahim Bey yaşamaya hazırlık evresinde gibidir.Genel olarak yazar insanın birbirini anlayamamasını, ne olursa olsun,insan ne kadar yaşlanırsa yaşlansın,ne kadar dibe düşerse düşsün hülyalarında yaşadığını heves, ümit,hayal, hırs, dünya kavramları çerçevesinde uzun uzun bizlere şiirsel diliyle sunmuş.Abdülhak Şinasi'nin okuduğum ilk eseriydi ve ara ara sanki Tanpınar okuyorum zannetim.Üslup ve olayları-daha ziyade karakterleri- işleyiş tarzları çok benzerdi.Bence edebiyatımızdaki okunması gereken eserlerden biri.
