Yaşamak. Zamanını, mekanını ve nasılını bilmeden dahi olsa, ölümü bilerek yaşamak. Pek çoğumuz için acı bir gerçek. Kitapta bize sunulan karakterimiz de tıpkı bizim gibi. Aynı duyguları tadıyor-du. Bir farkla. Zamanını, mekanını ve nasılını bilerek.. Her geçen saniye onu giyotin sehpasına ulaştıran bir araç görevi üstleniyordu.
Victor Hugo kalemini öyle güçlü kullanmış ki sadece okumuyorsunuz, aynı zaman da okurken düşünüp hissediyorsunuz. Bunun üstünde betimlemelerinin etkisi büyük. "Geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür insan? " demişti Şükrü Erbaş. Bu eserde dünya görevini karakterimizin kızı Marie üstleniyor. 104. sayfadaki alıntıyla bu düşünceyi destekleyebilirim:
"Öyle tatlı bir sözcük ki büyük insanların dilinde kalamaz: Baba!
Oysa bir kez daha, sadece bir kez, bu ağızdan o sözcüğü işitmek, işte, elimden alınan kırk yıllık hayatın karşılığında sadece bunu isterdim... "
Victor Hugo 
Bir İdam Mahkumunun Son Günü
Her sayfası dolu dolu, akıcı şekilde okunabilen bir tiyatro eseri olarak yazılmış. Daha önceden birkaç kitabını da okuduysanız anlamada güçlük çekeceğinizi sanmıyorum. Çünkü zaten üslubuna, yazış tarzına dair bir fikre sahipsinizdir.
Kitabın kahramanı Coşkun Ermiş, hayatta hep bir şekilde yarım kalmış ve bu yarım kalmışlığını, emekli olduktan sonra yazmaya başladığı oyunlarına da yansıtmış. Tıpkı kendi gibi oyunlarını da hep yarım bırakmış, tamamlayamamış. Bu durumu sayfa 80'de "Yaşadığım anlamsız cehennemden kurtulmak için her türlü cehenneme giderim." gibi güçlü bir cümleyle açıklıyor bize Oğuzcuğum Atay.
Çünkü tamamlanmamış her şey insanın içini hep kemirir, hep bitirir. Çünkü yarım kalmış her şey biraz cehennemdir...
Oğuz Atay
