Dergi yazıları ve denemelerinden tanıdığım Ayşegül Genç hanımefendinin, ilk romanının sayfalarını büyük bir iştahla çevirdim. Ama okuduğum pek çok paragrafta keyifle oyalandım. Olmadı bir daha, bir daha okudum. Yeri geldi yüzüme vurulanları sindirebilmek için kapağı yavaşça kapayıp olay mahalinden uzaklaştım. Bir çok yerde Şüheda oldum. Kimi yerde ise Abdur’un duygularını sahiplendim. O kadar güzel anlatmış ki oturduğum yerde binlerce hisse kapıldım.
Neşeli olduğu kadar sert, duygusal olduğu kadar dobra bir kitap olmuş. İyi ki de olmuş. Öncesinde Ayşegül ablanın bu tarzına çok yakın olan “Ömer Faruk Dönmez-Hamza”yı okumuş olduğum için ben dili hiç yadırgamadım, tam tersine çok tanıdık hissettim.
Okuduklarında, sarsılmak ve mutlu olmak arasında gidip gelmeyi seven herkes beğenecektir eminim.
