Yutkunma
Bir utanç perdesi, yaşamaktan
Acısı topuklara vuran bir yutkunma
Bir gelecek vaadi canımızda halkalanan
Gövdemizde onurlu bir yalnızlık
Al yeşil bir tevazu kalbimizde
Ölülerimizden bir düğün alayı
Öldüreni anlamaya çalışan bir ceza
Ağzımızda şiirlerden bir gönül
Bir yaşama gücü yaramızdan
Sayfa 25
Taşın Çiçeklenmesi
Sular kederlenmiyor kimsesiz akıyorum diye
.....
Duvarlara gömüyoruz varoluş ayetimizi ...
Sayfa 28
Seni Korumak İçin
Çocuklar dünya karşısında yenik büyüyordu.Babalarından başka doğru bilmeden yaşlanıyordu erkekler. Çarşılar evleri çoktan teslim almıştı. Kızlar şarkısını kimseye söyleyemiyordu.Sokaklardan esen güneş değil, geri çekilme duygusuydu. Annelerin sütünde ışık yoktu. Kaba adamların kalın sesi örtmüştü ülkeyi. Güzellik, insanların gelecek düşlerinden çoktan çıkmıştı. Kİmsenin ortak türküsü yoktu ve kimse türküsünü bir başına söyleyemiyordu. Bir yere gitmeden, gelecek birisini bekliyordu herkes. Koro halinde susuluyor ve yalnızca yüksek sesle konuşanlara inanır olmuştu insanlar. İncelik yalnızlığa dönüşe dönüşe bitmişti. Şiddetin coğrafyasında elbette gökyüzü bir lükstü ve ancak yağmur yağınca anımsanıyordu. Gittiği en büyük uzaklık evinden işi olanlara , ne aşk, ne özgürlük, ne barış anlatılabilirdi ...
Sayfa 7
Odaya Kapatılan Gökyüzü
Kimsenin sesinde bulut yok, kanat yok, rüzgar yok; bir hızar sesiyle konuşuyor artık herkes.
Sayfa 14