Ellerini sıkıyordu acıtırcasına. Sen bir saksı çiçeğisin Turgut Özben. Yapraklarını birbirine sürterek varlığını duyamazsın. Bir ormanda olmalıydın. Ölünceye kadar yerinden kımıldamayacağını bilen bir ağacın rahatlığını duymalıydın. Bütün ağaçlara bakarak, kimsenin yer değiştiremeyeceğini düşünerek ferahlamalıydın.
Sayfa 408
Şehrin üstüne çirkinlik yığınları çökmüştü. İçinde herkesin küçük bir payı olan çirkinlikler. Mimarıyla, mühendisiyle, ressamıyla, yazarıyla bütün aydınların rahatsız olmadan bir köşesinde yer almaya çalıştığı, bir köşesinden tutunmak için uğraştığı çirkinlikler. Her çeşit aydınıyla, yarı aydınıyla, okumuşuyla, kendini yetiştirmişiyle, korkağıyla, gerçek mücadelecisiyle, bu çirkin taş,beton,mozayık ve hepsinin üstünde sarı badanalı çatı katlarına tutunmaya çalışan şekilsiz kalabalık.
Sayfa 379
" Olduğum gibi kaldım ben. Aptallar gibi büyümedim. Biraz ağırlığım arttı o kadar." Büyüyemediği , gerçek dünyaya karışamadığı için üzülüyordu. "Gerçekten bucak bucak kaçıyorum" diyordu. "Birini sıkıntıda görünce çocuk gibi ortadan kaybolmak istiyorum. Korkaklıktan değil ; kendimi onun yerine koymaktan ."
Sayfa 369
Okur Takip Önerileri
Her gün yeni baştan yaşamak mümkün olacak mı dersin ? Bir gün öncesine korkak bir bezirgânlıkla sarılmadan yaşayabilecek miyiz ? Yoksa, yarından korktuğumuz için düne köle gibi bağlanacak mıyız ? Yaşarak göreceğiz Olric . Yaşamaktan korkmazsak göreceğiz. Ve bu dünyaya göstereceğiz . Onlar görmese de göstereceğiz . Gösterdiğimizi bileceğiz .
Sayfa 351
Bu ikinci sınıf pastanede oturmuş boş hayaller kuruyorum : ikinci sınıf hayaller.Daha nasıl düşünüleceğini bilmiyorum.