Herkesin başka yarası, herkesin başka acısı vardı. Kimsenin belli etmediği, birbirine teğet geçen acılar. Hayat herkesi başka yerden sınamıyordu aslında. Hayat herkesi aynı yerden, ama farklı senaryolarla sınıyordu.
Günün sonunda hırslar ve benlik kalırdı geriye. Kurtulabilme ihtimali değil. Hırsın ve kişiliğin savaşından ortaya çıkan enkaz, bizim insan olarak adlandırdığımız o mekanizmaydı işte. Bu yüzden hiçbir insan için kurtuluşun gerçek olduğuna inanmıyordum.
~kks
“Yenilmiş hissettiğini biliyorum ama sana bir tavsiye vereyim, çok uzun zamandır bu dünyada yaşıyorum ve gerçekten kazanan kimseyi tanımıyorum."
~kasırgaya kanan saka
"Hep yanında olacağım." diyen kim bugün yanımızdaydı? Asla gitmem diyenler hep ilk giderdi. Asla gitmeyecek olanları da hayat bir şekilde koparmayı bilirdi bizden.
~kks
Her şey iyi ve kötü diye ayrıştırılabilirken dünya basitti. Ama şeytan size bir kalbi olduğunu inandırabilmeyi başardığında dünya bir daha aynı yer olmuyordu. Artık kalbiniz hep olmaktan korktuğunuz o cehennemin içinde atıyordu.
~kks
Ne yaşadığını ne ile baş ettiğini ya da nelerden korktuğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Aslında bunca zamandır en yakın arkadaşım diye hiç tanımadığım birisine sarılıyordum. Yanımda diyebileceğim tek kişi ile arama hiç göremediğim bir duvar örüyor ve ona başımı yaslayabildiğimi sanıyordum.
~kks
Bu hayatın bana ait olduğunu kanıtlamak için hayatın elimden ne kadar kolay kayıp gideceğini görmem gerekiyordu. O umudun tamamen boşa çıkacağını görmem gerekiyordu.
Ve görmüştüm. Hem de en acı verici şekilde.
~kks