Toplumlar dinden bütünüyle vazgeçilerinde değil, artık bilhassa onun tarafından uyarılmadıklarında sekülerleşir.
Sayfa 15 - Yordam KitapKitabı okudu
Kral Adam
Büyük ihtimalle bir ateist ya da gevşek bir deist, kesinlikle safkan bir naturalist olan David Hume, bu tepeden tırnağa antropolojikleştirilmiş din versiyonunu dahi reddediyordu. Aklın kaynaklarına boyle bir inanç beslemiyor; onun metafizik gizemlere nüfuz etme kudreti taşımadığını düşünüyordu.
Sayfa 28 - Yordam Kitap
İnsanların çoğu düşünmez veya nasıl düşüneceğini bilmez
Kiliseye karşı savaşında Aydınlanma'ya köstek olan şey, insanlann düşüncelerle yaşadığı şeklindeki naif akılcı inancıydı.
Sayfa 24 - Yordam Kitap
"Şiir" der Friedrich Schlegel, "Cumhuriyetçi bir konuşmadır: yasası kendisi olan ve kendinde sonlanan, her öğesinin özgür bir yurttaş olduğu ve seçme hakkına sahip olduğu bir konuşma."
Sayfa 104
Tanrı ya Spinoza’da olduğu gibi fazla içkin ya da Kant’ta olduğu gibi tanımlanamaz derecede aşkındır.
Akıl,varsaymaya mahkum olduğu hakikati göstermez.
Günümüz düşünürlerinden Jurgen Habermas da özgürlük, özerklik, eşitlik ve evrensel haklar gibi değerlerin Yahudi adalet etiği ve Hristiyan ahlak etiğinden geldiğini iddia eder.
Sayfa 26 - Yordam Kitap
Bu Akll bağnazlarının çoğu, hala bir tür dinsel inanca
sahipti. Newton ve Joseph Priestley Hristiyan; Locke, Shaftesbury, Voltaire, Tindal, Toland, Paine ve Jefferson deistti. İskoç Aydınlanması hem ateizme hem materyalizme büyük ölçüde dindardı. Rousseau bir teist iken, Gibbon azılı bir şüpheci olmasına rağmen- dinin kimi boyutlarının toplumsal yaşama katkı koyabilecegini, özellikle de tanrısız Jakobenlere ve benzerlerine karşı siper olabileceğini düşünüyordu.
Sayfa 25 - Yordam Kitap
Hümanizma : Tanrı’yı tahtından indirip yerine İnsan’ı oturtmak
“Tanrı’ya dönüşmek, insan olmak, kendini yetiştirmek,
hepsi aynı anlama gelir”
Friedrich Schlegel
Sayfa 186Kitabı okudu
Aydınlanma Aklı mite sızabilir; ama onu kendi davası emrine de alabilir. Örneğin Hristiyanlık ile pagan mitolojisi arasındaki akrabalıklara işaret etmek, ilkini itibarsızlaştırmaya çalışmanın dolaylı bir yolu olabilirdi. Fakat Schelling ve meslektaşları için mesele, kimi aydınlanma özürcülerinin çabaladığı gibi, mitin bir yanılsama olduğunu ortaya sermek değil, onu akılcı amaçlar için kullanmaktı. Kitleler arasında yayılmış yeni bir mitoloji, hiçbir şekilde Aklın düşmanı olmayacaktı. Aksine, Akla fazlasıyla ihtiyaç duyduğu maddi bedeni bahşedecekti. Yurttaşlar arasında kopan bağlar ve Doğa ile insanlık arasındaki ittifakın tehlike altında oluşu, bir imge ve inanç cemaatiyle onarılabilirdi. Seçkin düşünceler ile alelade görüşler, yüksek teori ile halkın pratiği artık kanlı bıçaklı olmayacaktı. Mit, mistik ile dünyeviyi, rahip (ya da filozof) ile cemaati (ya da sıradan insanları) ortak bir sembolik düzen içinde birleştirerek, kapı dışarı edilen dinin bir formu olarak işlev görecekti. Aydınlanma'nın düşünce ile yaşayan seçkinler ve imge ile yaşayan kitleler arasında yarattığı uçurum, bu şekilde kapanabilirdi.
Sayfa 89Kitabı okudu