Gerçek’e tahammül etmenin tek yolu –yani, psikozu atlatmanın tek yolu– çok yakınlaştığında onu hikâyeleştirmektir.
Bu bakımdan bir yasak veya yasa faili olarak baba, arzunun veya hazzın sürmesini sağlar: Hazza doğrudan erişim olanağı yoktur zira hazzın mekânı Baba’nın denetleyen bakışının bıraktığı boşluklarda kurulur.
Aslında, ideal Baba imgesi bir nevrotiğin fantezisidir. Anne’nin ötesinde ... arzulara gözünü yuman bir baba imgesi öne çıkar. Bu da babanın gerçek işlevini, –izah ettiği başka şeylerin dışında– açığa vurur: Bir arzuyu en temelde Yasa’yla birleştirmek arzuya karşı çıkmak değil.
Çünkü keyif, tanımı gereği, zaten aşırıdır ve belli bir ölçüye tabi olan hazzın aksine kendi içinde bir fazlalık değerine sahiptir.
Lacan’ın jouissance dediği şey, haz olmaktan öte ölümcül bir fazlalıktır; haz ilkesinin ötesinde yer alır.
Özgür düşüncenin, özgürlüğe karşı en iyi güvence olduğunu söyleyebiliriz. Modern bir yoldan halledildiğinde, bir kölenin aklının özgürleştirilmesi, kölenin özgürlüğünü engellemenin en iyi yoludur. Ona özgür olmayı isteyip istemediği konusunda kaygılanmayı öğret, özgürlüğüne kavuşmayacaktır.