Başta gercek manada kör olmanın psikolojisini içime işlettirse de daha sonrasinda olay örgüsüyle zihnimi başka yöne çevirdi. Okuduğumda The Walking Dead ten sahneler aklıma geldi. Insanların hayatta kalma mücadelesi verirken ne denli ilkelleştiğini, tüm yasaların, sistemin alt olmasiyla beraber feodal yasama tekrar evrilen insanlarin icindeki tum pisliklerini sergilerken en ufak bir sucluluk hissetmedigini, medeniyetin aslinda insan elinden cikma yasam formu oldugunu ve esyalarin yenilmeyecegini, insanlarin dogal denge disindayken bir av dan farksiz oldugunu anliyorsunuz. Tum insanlarin aniden kör olmalari, sistematik tecavuzler, insanlarin tuvalet ihtiyaclarini giderirken pislige bulanmalari, aclikla ölûmün farketmemesi kan dondurucu kisimlardan ama 3. Kogusu yakan kadin ayni zaman da gozumde baskaldirinda simgesi oldu. Okudukca toplumsal yasalarin varligina sukur ediyorsunuz ister istemez. Bir dipnot kesinlikle okuyun, akiciligi mukemmel bir kitap. Bize gelecek olursak, sahi biz de kör degil miyiz? Sukredilecek onca seyin farkinda degiliz. Elimizden kayip gittikten sonra butun guzellikleri gorebiliyoruz. Herseyin icinde ama ayni zaman da farkindaligin da disinda yasamlardayiz. Minnettarligimizin artmasi dilegiyle sevgili 1K okurlari.
