Upuzun sanır ya hani insan tüm o sevgileri, nefretleri, kaybedişleri, ölümleri, yalnızlığını, kendisini...
Şimdi bütün acılarım, sancılarım, pişmanlıklarım, kavgalarım ve sevgim: Tek bir uğultu sesi.
Artık uyanmak ve eskisi gibi yaşamak istiyorum fakat bomba ve roket sesleriyle uyanıyorum ve her gece bir daha asla uyanamayacağımdan endişelenerek uykuya dalıyorum.
Bazen hayatın bir bölümünün arkamızda kalmasını isteriz, bütün ruhumuzla, var gücümüzle dileriz. O bölümü iptal etmek ya da üstünden atlayıp geçmek isteriz. Çılgınlık değil mi bu?
Keşke korkmasak bu denli
İyi olmayan yaşamaktan ve
İyi değilim gerçeğini örtmekten
Ama artık daha bir yalancıyız çünkü
Bazıları için her şey mübahla zırhlanırken
Zırh miktarıyla hesaplanabilir mi kötülük sayısı?