Her nedense, bu kitabın gerçekten dramatik ve Vincent Van Gogh'un sahip olduğu tüm fikirlerle dolu olacağı izlenimine kapıldım, ancak durum böyle değildi. Bu, kitabın tatsız olduğu anlamına gelmiyor; daha ziyade biraz sıkıcıydı. Çoğunlukla sanatçının ekonomik zorluklarıyla karışık dini düşüncelerini içeriyordu. Kitapta dikkatimi çeken şey, Vincent'ın mektuplarında birbirinden farklı konuları beceriyle (becebiraz dağınık olsa da) bir araya getirmesiydi. Hayat ve insanlar hakkında son derece çağdaş fikirleri vardı ve o daha muhafazakâr günlerde bile bunları utanmadan dile getiriyordu. Ayrıca hayatının bir döneminde ne kadar dindar olduğunu görmek beni şaşırttı.
Çoğu insan onu sadece akıl sağlığıyla tanıdığından ve birçoğu onu yalnız, öfkeli ve diğerlerinden uzak biri olarak tasvir ettiğinden, her zaman ne kadar ev özlemi çektiğini ve minnettar olduğunu okumak ilgi çekiciydi ve ailesine, özellikle de kardeşi Theo'ya olan sevgisini okumak oldukça dokunaklıydı. Gerçekte, tutkulu, sevgi dolu ve yaptığı işi önemseyen bir insandı. Roman boyunca kendi küçük ailesini arzuladığını hissedebiliyorsunuz, ancak koşulları bunu yapmasını engelledi ve sanatını her zaman her şeyin üstünde tuttu.
Zaman içindeki gelişimini ve kendi tarzını nasıl bulduğunu görmek, bir sanat tarihi oğrencisi açısından da aynı derecede büyüleyiciydi. Ne yazık ki, beklediğimden biraz daha sıradan bir kitaptı ama genel olarak, sanatçının kişisel hayatı hakkında daha fazla bilgi edinmek istiyorsanız mükemmel bir okuma. Nihayetinde, mektuplar kardeşine günlük yaşamıyla ilgiliydi, bu yüzden doğal olarak daha az ilginç olacaklar.
